Summer snapshots & shots

8 μέρες, 7 νύκτες, μια μπύρα (στο μπαλκόνι), 6Χ8 ώρες δουλειάς μετά.
Περνάω 192 φωτογραφίες στο pc. Μια μικρή περίληψη του Αυγούστου και των φετινών διακοπών. Θυμάμαι που έβγαλα την κάθε φωτό, θυμάμαι τι λέγαμε σε κάθε παραλία, θυμάμαι τι πίναμε σε κάθε μπαράκι, θυμάμαι τι σκεφτόμουνα καθώς περπατούσα σε κάθε σοκάκι.
Θυμάμαι πολλά, φοβάμαι όμως πως θα τα ξεχάσω, έτσι όπως η καθημερινότητα προσγειώθηκε μπροστά μου. Πριν να συμβεί αυτό θα κάτσω να τα γράψω εδώ. Και θα τα βλέπω και θα τα διαβάζω ώσπου τελικά να γίνουν κάποιες άλλες όμορφες φωτό και εικόνες.

ΕΙΚΟΝΕΣ

1. Στο Αέρινο, το μπαράκι στη Χώρα. Παραγγέλνουμε mojito (με φρέσκια μέντα), ανεβαίνουμε στην ταράτσα. Είμαστε γύρω στα 15 άτομα. Η τελευταία νύκτα όλοι μαζί. Ο Β. βρίσκεται ήδη στο 3ο ποτό, εγώ στο 2ο. Η Α. κλασικά νυστάζει (μα τι έπαθες παιδάκι μου στις διακοπές σου και σύ!). Αποφασίζω να γίνω πολύ κοινωνική (γενικά το έπαιξα πολύ μινιμάλ στις διακοπές μου και δεν μίλαγα πολύ- ναι εγώ!). Μιλάω συνέχεια και με όλους. Πάνω μας, ένας ουρανός με τ' άστρα. Σκέφτομαι πως αν απλώσω το χέρι μου, σχεδόν τα φτάνω ( αυτό, με το τέλος και του δεύτερου mojito). Στο δρόμο προς το σπίτι, σταματάμε στο φούρνο κάτω από το Αέρινο. Τέλειες τυρόπιττες, η ιδανική γουρουνιά στις 2 το πρωί. Τις τρώμε μισομεθυσμένοι και παραπατώντας στα σοκάκια. Αυτό είναι ΑΝΕΜΕΛΙΑ.

2. Στο Καλό Αμπέλι, την πιο όμορφη ίσως παραλία της Σερίφου. Χρυσή άμμος, σμαραγδένια νερά. Τέλεια. Η διαδρομή για να φτάσουμε εκεί, όχι και τόσο τέλεια. Παρκάρουμε κάπου πάρα πολύ μακριά και περπατάμε μεταξύ κατσαβράχων, τσουκνίδων και βράχων. Γκρινιάζω από μέσα μου. Μαζί μας κουβαλάμε ότι πιο trash περιοδικό υπάρχει, από Ciao μέχρι Very Sorry (ιδανικά για καλοκαίρι - μην ακούσω σχόλια - απενεχοποίηση τώρα!). Η διαδρομή τύπου Παρίσι - Ντακάρ τελικά αξίζει τον κόπο. Χώνω τα πόδια μου στην άμμο και κοιτάω την τέλεια θάλασα. Ο διπλανός μου πετυχαίνει στο ραδιόφωνό του μουσική από ξένες ταινίες, ακούω και theme από αλμοδοβαρική ταινία. Ιδανικό soundtrack!

3. Στο Γάνεμα, 3η αγαπημένη παραλία. Κολυμπάμε με Μ. Μου λέει για την παρομοίωση περί ανδρών και γοργονών. Οι άνδρες λένε ότι η ιδανική γυναίκα είναι "ανάποδη γοργόνα", δηλαδή άνθρωπος από τη μέση και κάτω (για λόγους ευνόητους) και ψάρι από τη μέση και πάνω για να μην μιλάει. Σκάω στα γέλια. Αυτός είναι και ο ορισμός του ιδανικού άνδρα συμφωνούμε! Της υπόσχομαι να το γράψω στο blog.

4. Στον Πλατύ Γιαλό, η 2η αγαπημένη παραλία. Βοτσαλάκια σε λευκό χρώμα, εκεί που σπάει το κύμα. Η παραλία άντε να έχει το πολύ δέκα άτομα. Αφήστε που η κατάβαση δεν ήταν και πολύ επεισοδιακή, μόνο καμιά δεκαριά κατσάβραχα και τσουκνίδες. Το νερό Τ-Ε-Λ-Ε-Ι-Ο.

5. Στο Yacht Club, κάτω στο Λιμάνι. Δεν μου πολυαρέσει. Το mojito τους ούτε καν το δοκιμάζω (αμα έχεις πιει το mojito από το Αέρικο και από το δίπλα tap...) και το daquiri τους επίσης μέτριο. Με δουλεύουν γιατί ενώ πίνω υποτίθεται daquiri λεμόνι, μάλλον προς λεμονάδα και μάλιστα μπλιαξ φέρνει (όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν πολύ καλά πως το λεμόνι και γώ βρισκόμαστε σε μόνιμη διάσταση). Αφήστε που αρχίζουν να μου την σπάνε οι διάφοροι σκαφάτοι με τα ριγέ lacoste μπλουζάκια ( και κλασικά με το γιακά σηκωμένο) και τις πλατινέ- γκόμενες ( μερικές εικόνες είναι τελικά διαχρονικές). Από την 5η μέρα αρχίζω να τη βγάζω πια στη Χώρα ( όπου η ξανθιές γλάστρες δυσκολέυονται να ανέβουν λόγω σκαλιών - θα λιώσει και η μάσκαρα από τον ιδρώτα λόγω ανάβασης).

6. Στον Στράτο, το καλύτερο καφενείο στην πλατεία της Χώρας. Ο Στράτος που λέτε, είναι ένας ντόπιος ο οποίος το καλοκαίρι κάνει χρυσές δουλειές. Όποιος γνωρίζει από Σέριφο ξέρει πως στον Στράτο θα φάει τον καλύτερο κορμό ( αυτό που εμείς στην Κύπρο λέμε "δούκισσα"). Φέτος λοιπόν έμαθα πως ο Στράτος φτιάχνει τα γλυκά μόνος του (!). Κορμός και κέηκ σολοκάτας to die for! Τα συστήνω! Επίσης συστήνω Στράτο αμέσως μετά την παραλία και με τα μαγιό, δεν υπάρχει λόγος να είμαστε comme il faut και εκεί! Α, επίσης στη Σέριφο, δεν φοράμε τακούνι...εκτός και αν θέλετε να το παίξετε ξυλοπόδαρες και τελικά να γκρεμοτσακιστείτε.

ΦΩΤΟ

Μέσα από τα σοκάκια της Χώρας, γυρνώντας απο την παραλία.



Υπέροχο αυγουστιάτικο ηλιοβασίλεμα φεύγοντας από τον Πλατύ Γιαλό



Αχ η χρυσαφένια άμμος στο Καλό Αμπέλι & μαυρισμένο τουλιπένιο πόδι



Καθημερινή διαδρομή από το σπίτι - το αγαπημένο μου σοκάκι στη Χώρα.



Οι σκαφάτοι που λέγαμε ( μεταξύ μας, γαμάτο σκάφος και πολύ θα το ήθελα - αλλά πλατινέ ξανθιά δεν γίνομαι με τίποτα!)



Σοκάκια, σοκάκια πολλά.



Ναι, το street art υπάρχει και στη Χώρα της Σερίφου!



Οκ, έχω μανία με τα δρομάκια της Χώρας. Στο βάθος το "Στέκι" με τα ωραιότατα σουβλάκια την θεϊκή ψητή πατάτα με γεύση " πίτσα-μαγειρίτσα "



House on top of the rock!



View from the top - στο βάθος το λιμάνι και τα Λειβαδάκια (τέλεια φωτό ε;)




Η καλύτερη παραλία του νησιού, το Καλό Αμπέλι! (αν και μου βγήκε ο κ... να κατέβω και να ανέβω - μόνο αναρρίχηση με σχοινιά δεν έκανα)




Στην ταβέρνα στον Πλατύ Γιαλό (αχ εκείνα τα ρεβίθια στη γάστρα που καταφέραμε ως εκ θαύματος να πάρουμε την τελευταία μερίδα)



The leg of a very happy tulip - στον Πλατύ Γιαλό ( προσέξτε τα λευκά βοτσαλάκια εκεί που σπάει το κύμα - οκ σταματώ, άρχισα να γίνομαι γραφική)

Υ.Γ Πρόσεξα μια αλλαγή σήμερα στην ατμόσφαιρα - μήπως το παρακάναμε με την (ηλίθια κατ' εμένα) φράση"κεφάλια μέσα"; Αρνούμαι!

Όνειρα της Άμμου

I am back. Τουλάχιστον το σώμα. Το πνεύμα και το μυαλό βρίσκονται ακόμα κάπου σε μια απόμερη παραλία στο νησί.
Σήμερα το πρωί ξύπνησα και καθώς καθόμουν στο μπαλκόνι πίνοντας καφέ ( συνήθεια που θα κοπεί σιγά σιγά, όταν πλέον μπω στο παιχνίδι της καθημερινότητας και απλά θα ξυπνώ 20λεπτά πριν πάω δουλειά) σκεφτόμουν πως για δέκα μέρες ξυπνούσα και έτρωγα πρόγευμα με θέα το λιμάνι και τα "Λειβαδάκια" της Σερίφου. Και μετά κατά τις 2, πηγαίναμε στην παραλία για να επιστρέψουμε κατά τις 9, αφού κάναμε μια στάση στις ταβέρνες για μαγειρευτά και χωριάτικη με μυζήθρα. Και το βράδι, τη βγάζαμε στη Χώρα, με mojito.
Όλα αυτά ήταν τα δεδομένα μου για δέκα μέρες.
Προς το παρόν, ζω με αυτά! Να δούμε ως πότε.
Λίαν συντόμως ενσταντανέ από διακοπές!

Καλοκαιρινοί απολογισμοί ( aka όχι σκόρπιες σκέψεις)

Μείνανε μόνο επτά μέρες. Μετά θα βρίσκομαι εδώ.

Άντε και βαρέθηκα τις ίδιες και τις ίδιες εικόνες. Δουλειά-σπίτι-δουλειά και καμία όρεξη για μπαράκια και clubbing ( λέτε να είναι επειδή κτύπησα τα 3-0;). Δεν παραπονιέμαι. Αυτό το καλοκαίρι ήταν/είναι ίσως ένα από τα καλύτερα μου. Σήμερα σκεφτόμουνα ότι και η χρονιά που πέρασε ( αν την πάρουμε στα χρονολογικά πλαίσια του σχολικού έτους!) ήταν τουλάχιστον επεισοδιακή ( με την κακή, την καλή και την πολύ καλή έννοια). Άρα το λιγότερο που μπορώ να εύχομαι είναι να "τελειώσει" με διακοπές εξίσου ξεχωριστές (μόνο με την πολύ καλή έννοια- δεν μπορώ άλλους παράξενους Αύγουστους).

Κλείνω τη χρονιά με απολογισμούς καλοκαιρινούς και σας φιλώ. Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού παιδιά, να περνάτε σούπερ και να θυμάστε πως το να ζείτε καλά δεν είναι καθόλου εγωιστικό. Το oφείλετε στον εαυτό σας και σε αυτούς που αγαπάτε!

Θα τα πούμε αρχές Σεπτέμβρη. Besos!

Κάθε καλοκαίρι με πιάνει. Η κρίση. Όχι, αυτή του χειμώνα που απλά μου φταίνε όλα. Το καλοκαίρι βλέπω το φως (aka I see the light). Και διαπιστώνω ότι οι χειμωνιάτικες σκέψεις έρχονται και βρίσκουν τη λύση τους, το καλοκαίρι, σε μια παραλία, σε μια βουτιά και σε μια βεράντα τρώγοντας καρπούζι. Τόσο απλά. Σαν να ήταν όλο τον καιρό μπροστά μου όλο τον καιρό και εγώ απλά έκανα τα στραβά μάτια λες και με σύμφερε να μην κάνω παραδοχές.

• Τα κλισέ (βλέπε πιο πάνω «τρώγοντας καρπούζι στη βεράντα») είναι και οι πιο μεγάλες αλήθειες. Γιατί αν δεν ήταν, κανείς δεν θα τα χρησιμοποιούσε τόσο πολύ. Συμπέρασμα : Τα κλισέ είναι οι νέες ατάκες!
• Δεν υπάρχει λόγος για προγραμματισμούς και για κρατήσεις στα club καλοκαιριάτικα. Κράτα μόνο χώρο στο μυαλό και την καρδιά σου για όλα τα καινούρια και τα ρίσκα. Αν δεν σε πάρει το κύμα τώρα που είναι η light εποχή, πότε θα το κάνεις;
• Οι προτεραιότητες αλλάζουν. Το ίδιο και οι συνήθειες. Δεν υπάρχει πιο εγωιστική (και πιο αναληθής) δήλωση από το «Έτσι είμαι εγώ». Δες το και έτσι. Όσο υπέρμαχος του single life και να είσαι, η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει ωραιότερο από ένα γυμνό κορμί δίπλα σου.
• Οι διακοπές είναι για άραγμα και για να είσαι αυτό που δεν είσαι στην καθημερινότητα. Με λίγα λόγια αφήνουμε το δήθεν cool υφάκι, εκεί που είναι η θέση του, στο σπίτι και τη ναφθαλίνη. Και αν τα καταφέρουμε το κρατάμε εκεί και το χειμώνα.
• Η καριέρα επίσης ας μείνει στο ντουλάπι. Κανείς δεν έγινε πετυχημένος αυγουστιάτικα. Το ότι η καριέρα είναι η μεγαλύτερη ψευδαίσθηση για να αποφύγεις να ζήσεις πραγματικά, θα το έχεις ήδη διαπιστώσει.
• Την τηλεόραση την έχουμε όσο πιο κλειστή γίνεται αλλά το cd player όσο πιο δυνατά μπορούμε. Αυτό το καλοκαίρι άκου μόνο μουσική και φτιάξε εικόνες, αποκλειστικά δικές σου. Φτάνει δανεικές αναφορές. Let’s create our fairytales.
• «Πάρε εσύ τα χάδια τα γυμνά σκοτάδια τα πρωτότυπα κι άσε εδώ για μένα κάτι στοιχειωμένα, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ καρδιά μου, στερεότυπά μου έτσι τ' όνομά μου δεν ξανάκουσα και γι' αυτό θυμώνω που θα λέω στον πόνο σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ λες κι είμαστε αγκαλιά...» ( Δήμητρα Γαλάνη – Στερεότυπα)
• Μην προσπαθείς να «ταιριάξεις» με το πλήθος. Η αλήθεια είναι ότι το πλήθος δεν έχει ταυτότητα, μόνο χαρακτήρα αρνιού. Είναι καιρός για βοσκή;
• «Για να ανήκεις σε κάποιο πρέπει πρώτα να ανήκεις τον ίδιο σου τον εαυτό» (ατάκα κολλητής μια βραδιά στο μπαλκόνι). Και όταν το καταφέρεις, είναι το πιο υπέροχο συναίσθημα!
• Όταν κάνεις παραδοχές, τότε ξέρεις πως έχεις δυναμώσει αρκετά ώστε να μπορείς να τις αντιμετωπίζεις χωρίς να τρέχεις να κρυφτείς. Και αυτό είναι ότι καλύτερο μπορείς να κάνεις για σένα.
• Πέρσι καθόμουνα και προσπαθούσα να βρω άκρη στο τι συνιστά ένα «καλό φίλο». Φέτος ξέρω. Είναι εκείνος που ξέρεις πως με ένα βλέμμα, βλέπει πέρα από τις άμυνές σου. Και αυτό το βλέμμα δεν συντηρείται μόνο με καφέδες και κοσμικές εξόδους. Θέλει πολλές μπαλκονοκουβέντες.
• Γιατί με ρωτάς τι σκέφτομαι; Δεν είναι αρκετό να ξέρεις ότι αισθάνομαι; Δεν είναι αρκετό που είμαι εδώ τώρα;

Υ.Γ1 Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο τελευταίο Υστερόγραφο της χρονιάς.
Υ.Γ2 Η σκέψη αριθμός 3, είναι εξαιρετικά αφιερωμένη :)
Υ.Γ3 Η φωτό είναι βγαλμένη από τις προπέρσινες διακοπές στη Σέριφο (εδώ η παραλία όπου βρίσκεται το παλιό Δημαρχείο)

Ιδανικό σενάριο ( για σήμερα)

Εικόνα: Μια απόμερη παραλία ή μια μικρή ταβερνούλα/μπαράκι πάνω στο κύμα κάπου στο Αιγαίο.
Σκηνικό: Παγωμένη μπύρα ή καφές και τσιγάρα.
Soundtrack: Χαλαρή μουσική στο background (όχι ελληνικά σκυλο-μπουζούκια).
Σενάριο: Διάβασμα βιβλίων.

Αυτή την εικόνα σκέφτομαι από το πρωί και έχει λιώσει ο εγκέφαλος μου πάνω από τα χαρτιά και τον τόνο δουλειάς. Αλλά δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Έτσι έχει από τις 10 που κάνω surfing στο ίντερνετ στον Ελευθερουδάκη και στο Amazon ψάχνοντας για βιβλία. Ακούω στο mp3 player Kiss Fm (γιατί αμέλησα να βάλω καινούρια τραγούδια). Και αργοπεθαίνω από πλήξη.


Είπα λοιπόν φέτος να διαβάσω το Ανιμάλ του Αύγουστου Κορτώ ( είναι παλιό αλλά τώρα το πέτυχα και μου το σύστησαν) . Διάβασα καμιά δεκαριά σελίδες και αν και τα τύπου αστυνομικά δεν μ αρέσουν, ευελπιστώ ότι απλά θα ειναι αρκετά ενδιαφέρουσα η γραφή ώστε να με κρατήσει.

Μετά θα διαβάσω το Φτωχή Μαργκό της Σώτης Τριανταφύλλου γιατί έμεινα πίσω όσο αφορά Σώτη. We love Soti, είναι urban.

Θα ακούσω πολύ Κωνσταντίνο Βήτα,

γιατί είναι πολύ μινιμάλ και "νύκτα καλοκαιριού ξάπλα σε ένα παρκέ κοιτάζοντας το ταβάνι" η μουσική του.

Έχετε κάποιο άλλο βιβλίο να προτείνετε; Κανά ταξιδιάρικο cdάκι;