Το 2006 σε ΕΝΑ αριθμό

Λίγες μονο στιγμές πριν τελειώσει το 2006 (αλήθεια, πόσο γρήγορα πέρασε!) έχω αποφασίσει να κάνω ένα μικρό απολογισμό αυτής της χρονιάς. Όχι πως θα με προετοιμάσει για το 2007, αλλά μεταξύ Στόχων (που ξέρω ότι δεν θα τηρήσω κανένα - ποιο κοροιδεύουμε άλλωστε!) και Απολογισμού, προτιμώ σαφώς το δεύτερο. Όλα αυτά που έγιναν το 2006 λοιπόν θα τα θυμηθώ σε σχέση με τη λέξη ΈΝΑ (όχι δεν ζήλεψα την Πέγκυ). Έχουμε και λέμε λοιπόν:

• Άλλαξα μία δουλειά - Ευελπιστώ σε κάποια φάση να μπορώ να κάνω ένα ταξίδι κάθε μήνα με τη δουλειά μου
• Πήγα ένα μεγάλο ταξίδι ζωής και έζησα μια υπέροχη εμπειρία ( Ι Heart NY).
• Έσβησα ένα τηλέφωνο από το κινητό μου ( φυσικα ή μαλακία ήταν ότι σβήνοντας το, υποσυνείδητα το αποστήθισα!)
• Ξαναμπήκε στη ζωή μου μια, ας τη πούμε φίλη, αλλά πριν από ένα μήνα ξανάφυγε (Ότι και να κάνεις στο μέλλον, σου εύχομαι μια καλή ζωή).
• Μου κίνησε το ενδιαφέρον αρκετά ώστε να κάνω κάτι ένας και πλην ένας άνδρας (άρα μηδέν στο σύνολο)
• Διάβασα ένα σπουδαίο βιβλίο, το "Μήπως" των Καραπάνου-Τσαλιγοπούλου
• Είδα για μια ακόμα φορά έργα του αγαπημένου μου Hopper ( στο MoMA και πάλι συγκινήθηκα).
• Είδα μια καινούρια ταινία του Αλμοδοβάρ, το Volver, και θυμήθηκα για άλλη μια φορά γιατί είναι ο αγαπημένος μου σκηνοθέτης.
• Δημιούργησα ένα blog και γνώρισα πολύ και καλό κόσμο μέσω αυτού. Να 'στε καλά!
• Απόκτησα μια στήλη σε εβδομαδιαίο έντυπο, το Υ.Γ.
• Επίσης είχα μπλοκάρει για ένα ολόκληρο μήνα και αδυνατούσα να γράψω κάτι που θα μου άρεσε.
• Συνειδητοποίησα (κάπως αργά) ότι τη ζωή μου τη ζω μια φορά μόνο.
• Απόκτησα μια πληγή στο σώμα μου...(σας έχω πει ότι τώρα με τα κρύα έχει γίνει δελτίο καιρού το σημάδι; αλλάζει χρώμα με τις αλλαγές θερμοκρασίας)
• Πήγα μόνο μια φορά θάλασσα το καλοκαίρι (ντροπή - αλλά το χέρι αν θυμάστε)
• Άρχισα να υποψιάζομαι γιατί είναι πιο σημαντικό να έχω ένα φίλο που να ξέρει όλα μου τα μυστικά (σε λυπάμαι αλλά τι να σου κάνω, τα θελες και τα παθες), ένα μεγάλο έρωτα , μια όμορφη οικογένεια και μια δική μου γνώμη (δύσκολο τη σήμερον ημέρα δεν βρίσκετε;) παρά πολλά και δανεικά ή λίγο απ΄όλα.
• Γνώρισα περισσότερο από έναν όμορφους ανθρώπους (αυτό φαντάζομαι μετριάζει κάπως το κενό των σημείων 3 και 4).
• Γνώρισα επίσης (δυστυχώς) περισσότερα από ένα ψώνια. Ακόμα να βρω ένα τρόπο της προκοπής να τα χειρίζομαι!

Φαντάζομαι θα έχουν γίνει και άλλες μοναδικές στιγμές το 2006, τις οποίες όμως δεν θυμάμαι. Αλλά μακάρι οι καλές να επαναληφθούν και οι κακές να εξαφανιστούν.

Αγαπημένοι μου,

Σας εύχομαι τα καλύτερα για το 2007. Έχω το προαίσθημα ότι θα είναι μια σπουδαία χρονιά. Να περάσετε καλά αυτές τις τελευταίες στιγμές της χρονιάς αυτής και να υποδεχθείτε με το δικό σας ξεχωριστό τρόπο την καινούρια. Άντε, τα λέμε του χρόνου! Φιλιά τουλιπένια πολλά!

Παράξενα Χριστούγεννα

Φίλη μου αγαπημένη,

Εύχομαι το γράμμα μου να σε βρίσκει καλά. Ξέρω ότι δεν πολυγιορτάζεις τα χριστούγεννα, αλλά όπως και να χει είμαι σίγουρη ότι βρήκες τον τρόπο να περνάς σούπερ, έχεις αυτή τη μαγική ιδιότητα!

Εγώ πέρασα δύσκολα τα φετινά χριστούγεννα. Πολύπλοκα, με διαφορετικές εικόνες και στιγμές. Αν μη τι άλλο, ανατράπηκε η ρουτίνα μου. Το δύσκολο της υπόθεσης φυσικά είναι ότι αυτό έγινε γιατί περάσαμε τις γιορτές στο νοσοκομείο. Και τώρα που σου γράφω, είμαστε στο μέσο της περιπέτειας. Σήμερα ήταν η πρώτη μέρα που κάπως νιώσαμε οικογένεια.

Ξέρεις φίλη μου, αμα συμβαίνουν αυτά τα πράματα που σου ανατρέπουν τη ζωή, θέλοντας και μη σταματάς το δικό σου καθημερινό τρέξιμο και σκέφτεσαι πέντε πράματα.

Σκέφτηκα λοιπόν ότι αλλάζουμε και μεις και η οικογένεια μας. Υπάρχουν οι καλές αλλά και οι κακές στιγμές. Και όταν γίνεται κάτι και ανατρέπεται η καθημερινότητα σου και οι αναφορές σου, εκείνες στις οποίες βασιζόσουν μια ζωή, δεν μπορούν να σε στηρίξουν πλέον, εκεί συνειδητοποιείς ότι αλλάζεις και εσύ. Καμιά φορά είναι καλό γιατί εκεί που φοβόσουν ή ανέβαλλες να πάρεις κάποιες ευθύνες, τώρα βρίσκεσαι κάπου στο πουθενά και θέλoντας και μη, παίρνεις δύναμη, σκάβεις μέσα σου βαθιά και γίνεσαι ο leader. Για να σώσεις τους δικούς σου, εκείνους που τόσα χρόνια ήταν εκεί όταν έκανες τα δικά σου και έσπαζες τα μούτρα σου. Τώρα γίνεσαι αυτή που τους προσέχεις. Τώρα αλλάζεις, κάνεις upgrade που λέει και ένας φίλος μου.

Δεν είναι εύκολο φίλη μου το να περάσεις από το ένα στάδιο στο άλλο, ειδικά άμα το κεφάλαιο Οικογένεια είναι σημαντικό στη ζωή σου.

Δεν ξέρω αν το χω καταφέρει αυτές τις μέρες. Μπορεί.

Σε φιλώ (ειδικά κάποιες στιγμές και ειδικά όταν ακούω κάποια τραγούδια συγκεκριμένα, μου λείπεις πολύ :) )

ub

'Οσα μου 'μαθε η lifo

Προχθες που λέτε, ήμουνα Αθήνα. Πέρασα σούπερ αν και είχα επεισοδια, πριν να πάω, καθότι ήταν το πάρτι της δουλειάς μου το προηγούμενο πάρτι και έκανα εκείνο που δεν έπρεπε! Μέθυσα! Ναι, μάλιστα! Δεν πολυθυμάμαι ότι έγινε αλλά είμαι σίγουρη ότι πήγα και αυτοσυστήθηκα στο big boss...τα υπόλοιπα αφήστε τα, γιατι δεν είναι και το θέμα μας (επίσης ντρέπομαι πάρα πολύ να τα γράψω- ρόμπα έγινα).
Τελοσπαντων, ξεκινώ να πάω Αθήνα την επόμενη μέρα, σε ημιλιπόθυμη κατάσταση. Κουτσά στραβά βγήκε και η μέρα. Κλασικά το βράδι, βρέθηκα κάπου στο Γκάζι και κλασικά όπως φεύγουμε από το ρεστωραν (αν πάτε στην Κανέλλα - πάρτε μια σαλάτα με κοτόπουλο και ανθότυρο που χει, πολύ καλή), παίρνω την Lifo.
Και μεταξύ άλλων διαβάζω το εξής στη στήλη media:

Ρουκέτα πια ο Πιτσιρίκος, τώρα γράφει και σε εφημερίδα της Κύπρου (την καλύτερη). Η ίδια εφημερίδα κυκλοφορεί με το arty ένθετο «Υ.Γ.», στο οποίο ξεχωρίζουμε τις στήλες Urban Tulip (!), Hμερολόγιο Κοριτσιού στην Πόλη, και το ολοσέλιδο φωτογραφικό σχόλιο του Σωκράτη Σωκράτους. Πολύ οικεία, όλα!

Προσέξατε την τελευταία ατάκα; Υπό άλλες συνθήκες θα σκεφτόμουνα, τι καλα που είναι το όνομά μου στη lifo, γιουπι γιούπι! Γιατί τη διαβάζω την εφημερίδα αυτή όπως και όλα τα περιοδικά του tsagar, από το εξαιρετικό 01, το καταπληκτικό symbol, ακόμα και εκείνο το απαίσιο το lifestyle μαγκαζινο που ούτε θυμάμαι το όνομά του που έβγαλε στο μέγαρο Κωστόπουλου.
ΑΛΛΑ εκείνη η ατάκα....καταρχάς είναι πολύ μεγάλη κακία να αναφέρεις ένα έντυπο ( το οποίο δεν ειναι καν arty-το υποβιβάζεις με αυτό τον τρόπο-αν θες πέστο ART οχι κάτι λιγότερο) και αμέσως να ρίχνεις μπηκτές ότι σε αντίγραψε ( με το γάντι "πολύ οικεία όλα"). Το θέμα επισης ειναι ότι δεν υπάρχει πλέον παρθενογένεση ( όταν έγινε η lifo, μια χαρά ξεσήκωσε το πατρόν της athens voice).

Μπορώ φυσικά να κάθομαι και να νευριάζω να κάνω κάτι άλλο πιο "συνετό". Όταν τρώω μπηκτές ότι το δικό μου το όνομα και η στήλη, αντιγράφει, υποθέτω το Urban Lab, να το δεκτώ! Γιατί ΝΑΙ η λέξη urban ανήκει αποκλειστικά στη lifo. Δική της δημιουργία, δική της και η παρθενογένεση που λέγαμε πριν. Άρα εγώ πως τολμάω να δηλώνω ότι είμαι Urban Tulip. Σαν δεν ντρέπομαι! Φτου μου! Και σίγουρα εμπνεύστηκα από τη στήλη urban lab, του κατά τα άλλα συμπαθή Ρηγόπουλου (που έγραψε για την ΝΥ σε αυτό το τεύχος και μ άρεσε πολύ) γιατί εγώ δεν μπορώ να το σκεφτώ μόνη μου.

Συγγνώμη αγαπητή lifo, δεν θα σε ξαναντιγράψουμε! Δύσκολο φυσικά γιατί μετά από σένα το χάος!

Xmas Spirit! Ουαο!

Εχει κατι μέρες που η πόλη στολίστηκε, με λίγα λόγια ο αγαπητός μας δήμαρχος την μετέτρεψε για ακόμα μια φορά σε μια κακόγουστη λατέρνα λίγο πριν τη στείλουμε για σερβις. Τη μέρα που την "παρουσιάσανε" και επίσημα στους τυχερούς δημότες, ήταν και η τελευταία μου μέρα στη προηγούμενη δουλειά. Όπως οδηγούσα που λέτε αφηρημένη να παω να βρώ κατι συναδέλφους σε μια μικρή μάζωξη προς τιμή μου ( βασικά θέλανε να βεβαιωθούνε ότι όντως φεύγω και ότι τη Δευτέρα δεν θα εμφανιζόμουνα πάλι φάντης μπαστούνι μπροστά τους), ακούω ένα σαματα! Μπαμ και μπουμ! Και ξαφνικά βλέπω τον ουρανό να φωτίζεται και να γίνεται μωβ, μετά πράσινος, μετά μπλε!! Πυροτεχνήματα!! Εμένα το μυαλό μου φυσικά δεν πήγε στο ότι ήταν οι εορτασμοί για τη πρώτη μέρα που η πόλη έβαλε τα καλά της ( τι καλα...τελοσπαντων). Υπέθεσα απλά ότι ο αγαπημένος μου καινούριος διευθυντής χάρηκε τόσο πολύ που θα πήγαινα μαζί του να δουλέψω και το γιόρταζε!

Αυτή η χαρά μου όμως διήρκησε μόλις ένα λεπτό. Γιατί μετά προχωρώντας προς την πλατεία, είδα αυτό το θέαμα: φωτάκια παντού,καρουζελ (τα περσινά φαντάζομαι), κάμποσα νιαναρα με μπαλόνια, οι κορμοί των δέντρων-αξεσουάρ να πνίγονται (στην κυριολεξία) με φωτάκια ΚΑΙ φάτσα κάρτα να κρέμεται στη μέση της πλατείας ένα τεράστιο, ολόφωτο 2007!!
Ναι αγαπητοί μου, αυτό είναι το χριστουγεννιάτικο πνεύμα που επικρατεί τώρα στην πόλη μας! Δεν είμαστε πάρα πολύ τυχεροί; Οτι και να σας πω είναι λίγο. Περπατώ και νιώθω ότι βρίσκομαι τουλάχιστον στην Oxford Street ή ακόμα και στο Rockefeller Centre! Γιατί για ακόμα μια φορά διακοσμήθηκε η πόλη με φαντασία, όρεξη και όραμα για να μοιάζει με χριστογεννιάτικο παραμύθι. Περπατάς και νομίζεις ότι βρίσκεσαι στο εργαστήρι του Άη Βασίλη στην Λαπωνία!
Ένα σκέτο όνειρο!
Αχ έχω μπει στο Xmas Spirit!

Άντε βρε, καλες γιορτές να χουμε και φέτος!

(στη φωτό όπως καλά έχετε μαντέψει, είναι η φωτισμένη Λευκωσία!)

Δυο ασήμαντα/σημαντικά

Δεν θέλω το τελευταίο post του blog μου, να είναι ένα λυπημένο κείμενο ( δεν θα πω μίζερο, γιατί αυτό θα σήμαινε ότι δεν αποδέχομαι τη φάση που ήμουνα εχθες, αλλά βιάστηκα να την μαυροπινακίσω). Και σήμερα συνέβησαν κάποια σημαντικά-ασήμαντα πραγματα που με έκαναν να χαμογελάσω.

1) Με πήρε τηλ μια φίλη των γονιών μου, ήθελε ινφο για τις σπουδές του γιου της. Χωρίς να της πω κάτι, μου είπε ότι με ένιωσε κάπως λυπημένη. Δεν της το κρυψα γιατί δεν είχα και καμιά ανάγκη να το παίξω τρελλή χαρά. Εκείνο όμως που με συγκίνησε, ήταν κάτι που μου πε στο τέλος "θα προσευχηθώ για σένα τώρα και θα σου στείλω θετική αύρα και ενέργεια". Παιδιά μη βιαστείτε να πείτε ότι δεν πιστεύετε στις αύρα γιατί τελικά πιάνει όλο αυτό. Κλείνω το τηλ και ξεχνάω αυτό που μου πε. Μετά από μια ώρα περίπου κάτι έγινε εδώ στη δουλειά και χάρηκα, γελάσαμε κιόλας. Και τώρα που είναι 930, και πάω να κλείσω τα πραγματα μου να φύγω μου λθε το φλας! Λες;

2) Διάβασα μια σπουδαία ατάκα στο έντιτο το Γεωργελέ για την παράσταση του Παπαϊωάνου, που έλεγε ότι θα θυμάται την εξής φράση από την παράσταση:

"Δεν χρειάζεται δύναμη, απλά σπρώξε".

Τι είπε ο Σάκης;

"Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα;"

Οκ αγαπητοί είναι η τρίτη μέρα. Όχι δεν αρχίσαν τα δύσκολα. Τι ειναι δύσκολο την σήμερον ημέρα εξάλλου; Όλα στο χέρι μας είναι που λέει και η γιαγιά μου.

Επίσης γιατί να είναι δύσκολο αμα φεύγεις από τη δουλειά στις 8 το βράδι, πας για κανά καφε, σινεμα (για να μην χανεις και επαφη με την πραγματικότητα) και καταληγεις σπιτι σου στις 12; Απλά για να κοιμηθείς, απλά για να ποτίσεις τα φυτά, να ταισεις τα κατοικίδια που έχουν ξεχάσει τη φάτσα σου και όταν σε βλέπουν απλα σκέφτονται "κατι μου θυμίζεις εσύ αλλά δεν ξέρω".

Επίσης γιατί να είναι δύσκολο που έχεις ένα συνάδελφο δίπλα σου υπερενεργητικό (καλά κάνει δεν λέω -μακάρι να μουν και εγώ έτσι) που και τραγουδα και τσιρίζει στα τηλέφωνα και πάνω που πάεις να εκραγείς σου λέει μια κουβέντα και χαμογελάς γιατί έχει και χιούμορ;

Και γιατί να είναι δύσκολο που έχεις χάσει οποιαδήποτε επαφή με τους κολλητούς σου γιατί δεν έχεις ωρα και ενέργεια να στείλεις ένα μήνυμα ( αντε και το στειλες και σε ρωτήσουν ΄τι νέα", εσυ θα κάτσεις να τα γράψεις μέσα σε ένα sms;;)

Και γιατί να είναι δύσκολο που έχεις γίνει πάρα πολύ γκρινιάρης, χωρίς επαφή με την πραγματικότητα, με σένα, με τις δικές σου ανάγκες;

Τίποτα δεν ειναι δύσκολο αγαπημένοι. Μέσα σε αυτή τη ζωή όλα είναι θέμα πειθαρχίας. Καλώς ή κακώς. Αν είσαι μάγκας και πειθαρχήσεις θα τα βρεις και με σένα και θα τα κάνεις να δουλεύουν και όλα ρολόι. Και τον εαυτό σου θα προσέχεις, και το χώρο σου θα έχεις και τις τρέλλες σου θα κάνεις χωρίς να σε νοιάζει από τους άλλους και και και...

Το δύσκολο της υπόθεσης είναι να πείσεις τον άλλο που δεν τα καταφέρνει να έχει πειθαρχία, πως όλα είναι ΤΟΣΟ εύκολα και τίποτα δεν είναι δύσκολο!

New new new !

Επίσημα και με το νόμο, είμαι επιτέλους στην καινούρια μου δουλειά.
Ξύπνησα από τις 6, έκανα καφέ, πήγα να δουλέψω λίγο ( είμαι το μόνο άτομο στον πλανήτη που δουλεύει και στην προηγούμενη δουλειά του ταυτόχρονα με την καινούρια - προφανώς κανείς δεν πτοείται από τους διευθυντές μου, να με αφήσουν λίγο στην ηρεμία μου) . Ντύθηκα που λέτε, έπλυνα το μήλο μου, αποφάσισα να μην φέρω το κασονάκι μου με τα μολύβια μου, το φλιτζάνι μου, το χρυσόψαρο και το bamboo από την πρώτη μέρα και ξεκίνησα για το μεγάλο ταξίδι προς την επιτυχία (κάποιος πρέπει να το πιστέψει).

Ήλθα σχετικά στην ώρα μου, βρήκα να παρκάρω( γιουπι γιουπι αλλά για παν ενδεχόμενο θα το αφήσω για τους υπόλοιπους μήνες εκεί- που να ψάχνω τώρα και είναι και δύσκολο σημείο), μπαίνω στο γραφείο, χαιρετω, πολυ πολυ ευγενικά χαμογελαστά ( τονίζω την τελευταία λέξη γιατί Δευτέρα πρωί, μετά από ένα σαββατοκύριακο κραιπάλης, ξενυκτιού, άγχους, έντονης συγκίνησης κτλ κτλ ΚΑΙ αμα λάβουμε υπόψη ότι είμαι ναι μεν τουλίπα, αλλά όχι από τις ροζότερες) και παω στο γραφειο που μου δώσανε.
Καλά, εκτός από το ότι είναι σε ένα απαίσιο χρώμα, είναι και πολύ μικρό και στη μέση του κτιρίου και με ακόμα δυο παιδιά (πολύ καλά δεν λέω). Αλλά αν όμως θελω να γραψω το blog μου, θα το βλέπουν όλοι. Κακώς αν με ρωτάτε.
Τεσπα, παω να κάτσω και βλέπω μια άλλη ( συμπαθέστατη κατά τα άλλα κοπελλίτσα) στη θέση μου ΚΑΙ το γραφείο δεν είχε pc. Και μετά μου λέτε, να πηγαίνω στην ώρα μου στη δουλεια....μια φορά πήγα και όλα είναι άνω κάτω. Δεν θα ξανασυμβεί.
Οπότε μέσα σε πέντε λεπτά έχω ξεσηκώσει υπέυθυνο προσωπικού, προισταμενο μου ΚΑΙ διευθυντή να μου βρούνε pc και κάπου να κάτσω!

Τώρα δεν ξέρω τι εντύπωση έχω δώσει με την έντονη παρουσία μου και ακόμα 11 δεν είναι!

Προς το παρόν έχω παρκάρει στο pc ( το αργό) μιας κοπέλλας που είναι με άδεια. Και ο θεός βοηθός....

Αφήστε που δεν έμαθα ακόμα το κόλπο με τον καφέ!

Τεσπα, παω να κάνω καμιά δουλειά μπας και προλάβω τίποτα σήμερα...