New York State of Mind

Ναι, επιτέλους την κάνω! New York here I come ( μουσική υπόκρουση από του Νew York, New York του Frank).

Soho, Tribeca, Hell's Kitchen, 5th Avenue, Greenwich Village, Central Park, Brooklyn Bridge...

Είμαι σχεδον έτοιμη. Εχω διαβασει το μισο Time Out New York, το 1/3 Where to Wear New York ( οδηγος για καταστήματα!), τη Village Voice αυτης της βδομάδας KAI έχω δει το Fame στο DVD (θυμάσαι την Debbie Allen, τον "Leroy";) .

Εχω βρει τα θέατρα, τα μουσεία και έχω μάθει λίγα μυστικά της πόλης.

Νομίζω τώρα δικαιούμαι να είμαι "αλλου".

Μπορεί να συμβούν τα εξής τινά όταν επιστρέψω:

1. Να κλαίγομαι ότι θα ήθελα να μείνω εκεί ( οπότε πρέπει να με ανεκτείς)

2. Να ξέρω breakdance, να φοράω adidas φόρμες και χρυσές αλυσίδες και να λέω συνέχεια yo yo man ( οπότε πρέπει να με ανεκτείς)

3. Να πω ότι σαν τον τόπο μου δεν έχει πουθενά αλλου ( οποτε ΔΕΝ πρέπει να με ανεκτείς γιατί θα ψεύδομαι ασυστόλως).

Autumn in new york
Why does it seem so inviting
Autumn in new york
It spells the thrill of first-nighting
Glittering crowds and shimmering clouds
In canyons of steel
They re making me feel - I m home
Its autumn in new york
That brings the promise of new love
Autumn in new york
Is often mingled with pain
Dreamers with empty hands
They sigh for exotic lands
Its autumn in new york
Its good to live it again
Autumn in new york
The gleaming rooftops at sundown
Oh, autumn in new york
It lifts you up when you run down
Yes, jaded rou‚s and gay divorces
Who lunch at the ritz
Will tell you that its divine
This autumn in new york
Transforms the slums into mayfai
rOh, autumn in new york
You ll need no castles in spain
Yes, lovers that bless the dark
On the benches in central park
Greet autumn in new york
Its good to live it again
Autumn in new york
That brings the promise of new love
Autumn in new york
Is often mingled with pain
Dreamers with empty hands
They sigh for exotic lands
Its autumn in new york
Its good to live it again

(Ella Fitzerald - Αutumn in New York)

Πριν να φυγω όμως (αυριο), πες μου σε ποιο σημείο της πόλης θέλεις να σε σκεφτώ;

Αλήθεια;

Το ζώδιο της βδομάδας λέει:

"Δεν γίνεται να μη συμμετέχεις ενεργά στην πραγματικότητα που περιέχει πολέμους, τραστ που συγκρούνονται, φύλα που ανταγωνίζονται, προσωπικές μάχες για την επιβίωση, χωρισμούς, ασθένειες, απώλειες, φόβους... Δεν μπορείς ανεβάζοντας απλά τον ήχο στο σιντί σου να παραβλέψεις τη φωνή του Kρόνου, που φωνάζει: «Πιέζεσαι τώρα, θα με ευγνωμονείς αργότερα». Mε την έκλειψη Hλίου επιπλέον πρέπει να συνειδητοποιήσεις ότι: 1)Tο να είσαι αξιαγάπητος δεν σημαίνει κιόλας ότι οι άλλοι είναι υποχρεωμένοι να σε αγαπάνε και 2)Ότι τα χρήματα δεν είναι τίποτα, αλλά καλώς ή κακώς επηρεάζουν τα πάντα. Mπορεί να έχεις εμπεδώσει αυτό το κλισέ, αλλά ο τρόπος που μερικοί τα χαλάνε σε αρρωσταίνει αφού εσύ ξέρεις καλύτερους τρόπους για να το ξοδέψεις. Σε αυτή τη φάση, που βρίσκεσαι με τη γλώσσα στο πάτωμα, σκέπτεσαι ότι κάποιος μπορεί να έρθει να σε σώσει από την αναταραχή. Tα καλά νέα: Mπορεί να συμβεί. Tα κακά νέα: Eίσαι μόνος σου ακόμα κι αν είσαι μαζί" ( κύριος Πανόπουλος στην Athens Voice αυτής της βδομάδας).

Αν λάβω υπόψη και κάποιες άλλες κουβέντες φιλοσοφικές και μή ( για το νόημα της ζωής, όπως γράφει και ο enteka στο τελευταίο του post) διαπιστώνω τα εξής:

1. Δεν έχω συμπληρώσει το budget για το ταξίδι μου, πλησιαζουν οι μερες και με ζωνουν τα φιδια.

2. Ξέρω πολύ καλούς τρόπους να ξοδέψω λεφτά, είναι αλήθεια

3. Η "γλωσσα στο πάτωμα". Δοκίμασε και συ να ξυπνάς από τις 6 κάθε πρωι και να δουλεύεις. Αν και αρχισε να μ αρεσει, ειναι σαν να προλαβαινεις τη μέρα (όχι δεν θα το κανω και συνήθεια).

4. Δεν θα έλθει κανείς να σε σώσει γιατί ναι μπορείς να εισαι χαριτωμένος/χαριτωμένη αλλά στην τελική ολοι κοιτάνε πως θα επιβιώσουν στη δική τους ζωή. Και όχι ο γκομενος/η γκομενα δεν εξαιρούνται γιατί "ο έρωτας ειναι μια εγωιστική συνήθεια" όπως έγραψε και ο Καραγάτσης στον Κίτρινο Φάκελο (αναλυση σε επομενο post). Και επίσης όπως τραγούδησε και η Madonna στο Jump, "the only thing you can depend on is your family".

5. Στη ζωή όλα τα περνάς μόνος ακόμα και όταν δεν είσαι μόνος ( ατάκα φίλης).

6.Είναι πολύ ζόρικος ο Κρόνος τελικά...Κάπου διάβασα ότι μαθαίνεις από τα ζόρια. Ισχύει;

7. "Συμμετέχω ενεργά στην πραγματικότητα". Τι ακριβώς σημαίνει, αλήθεια;

8. Λεω να πάρω τους δρόμους όπως τον Gelial και να αρχίσω να βγάζω φωτό.

9. Ξερεις ταινίες που να έχουν theme τη Νέα Υόρκη; ( οκ δεν ειναι διαπιστωση αυτό αλλα επείγομαι)

10. "Μπορεί να συμβει"...άντε να δούμε!

One more time

Παντα υποστήριζα το moto "δεν πιστεύω στις δεύτερες ευκαιρίες". Και πάντοτε το ακολουθούσα ειδικά όταν ήξερα ότι αν κάτι χάλαγε για ουσιαστικούς λόγους και όχι για μικροαφορμές, δεν υπήρχε λόγος να το ξαναδοκιμάσω. Πριν από έξι περίπου χρόνια, γνώρισα κάποιο, ο οποίος αποδείχθηκε ο πρώτος και μοναδικός άντρας που ερωτεύτηκα. Η ιστορία τελείωσε απότομα και κακήν κακώς. Θες η απόσταση, η διαφορά ηλικίας, η διαφορά φάσης μας. Μου πήρε τρία χρόνια να ξεπεράσω την κατάσταση. Όχι πως βγήκα αλώβητη, τρώγωντας τα μούτρα μου απέκτησα και τη "μαγική ικανότητα" της άμυνας. Τελοσπαντων. Τον τύπο δεν τον ξαναδα, εσβησα τηλέφωνα και email. Και οι κοινοί μας φίλοι έχασαν επίσης τα ίχνη του.

Πριν ένα χρόνο όμως, είχα βρεθεί Αθήνα για δουλειά. Δεν ξέρω αν ήταν η ιδέα μου, αλλά για πρώτη φορά όλα θύμιζαν εκείνον. Μπορεί να ήμουν αφηρημένη στο ταξί και τη στιγμή που κοίταζα έξω από το παράθυρο να έβλεπα Εκείνο το σημείο που έγινε η πρώτη συνάντηση. Ή άκουσα για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια Εκείνο το τραγούδι που έπαιζε στο ραδιόφωνο Εκείνη τη στιγμή μαζί του. Και διάφορα. Άρχισα να τον σκέφτομαι. Θα ήθελα να τον ξαναδώ ξέρεις. Δεν ήξερα τότε γιατί είχα αυτή την ανάγκη. Φέτος, τους τελευταίους 2-3 μήνες άρχισα να τον ξανασκέφτομαι, πιο έντονα. Στα τελευταία μου δυο ταξίδια στη Αθήνα, είχα περάσει πάλι τυχαία, από την παλιά του γειτονιά, από την παλιά του δουλειά. Τι στο καλο....κάτι γινόταν που δεν με άφηνε αδιάφορη.

Χθες στην παραλία, έλεγα στον κολλητό μου ότι πρέπει να ψάξω να τον βρω. Ο δε κολλητός υποστήριξε ότι έχω αυτή την ανάγκη επειδή νιώθω ότι δεν έχει κλείσει ο κύκλος. Δεν ξέρω. Συνήθως όταν ακόυω το ένστικτό μου, αυτό αποδεικνύεται σωστό.

Όταν με ρώτησε αν θα έκανα κάτι ξανά με αυτόν , μετά που (αν) θα τον έβρισκα, δεν μπορούσα να του απαντήσω. Αφού δεν πιστεύω στις δεύτερες ευκαιρίες. Και 6 χρόνια μετά, θα έχει αλλάξει και αυτός φαντάζομαι. Εγώ σίγουρα. Ντρέπομαι αλλά το ομολογώ...κρύβεται ο εγωισμός πίσω από την ανάγκη μου να ψάξω να τον βρω. Έτσι το βράδι, μπήκα στον τηλεφωνικό κατάλογο, βρήκα δυο τηλέφωνα σταθερά που μπορεί να είναι της μαμάς του, βρήκα τις οδούς στο χάρτη...κανονική stalker δηλαδή! Αλλά δεν τολμώ να πάρω τηλέφωνο και σε σταθερό κιόλας!

Πως θα μάθω όμως αν έχει κλείσει ο κύκλος;

www.schizo-diet.com

Σήμερα, ήταν η μέρα της κρίσεως aka η μέρα που θα πήγαινα για δεύτερη φορά στον διαιτολόγο. Μέσα σε 17 περίπου μέρες παρανόμησα ελάχιστες φορές. Άρα, λογικά, δεν θα εχανα έστω μισό κιλό; Ένα φόβο όμως τον είχα. ( Θυμάσαι που σου ειπα οτι ο διαιτολόγος-Γκιούλιβερ δεν ειναι και ο πιο επικοινωνιακός τύπος που έχω γνωρίσει). Εν τω μεταξύ έμαθα από ένα συνάδελφο που πάει και εκείνος σ' αυτόν, ότι ο διαιοτολόγος, όταν δεν χάσεις τα κιλά που θέλει, σου φωνάζει! Δηλαδή μπορεί να πει "μα ποιος νομίζεις πως εισαι ε;;;; να με δουλευεις εμενα;;;" και τέτοια!! Οπότε αντιλαμβάνεσαι ότι σήμερα ήμουν κάπως τρομοκρατημένη πριν πάω. Ξυπνώ που λές κατα λάθος αργά και πάω αντί στις 9 ( καλα, ώρα ειναι αυτή;) , στις 910. Μπαίνω μέσα και τον βλεπω...απέναντι, ψυχρό, μουτρωμένο, λες και μόλις του είπα ότι του έριξα το αυτοκίνητο στο γκρεμό. Με βλέπει, ΔΕΝ λέει καλημέρα ( αυτο το θεωρώ απαράδεκτο), και μου δείχνει τη ζυγαρια. " Μαμα μου, ήλθε η ώρα μου", σκέφτηκα. Πάω, ανεβαίνω πάνω, ζυγίζομαι. Επειδή δεν θυμόμουνα πόσα ήμουν την περασμένη φορά ( δεν θυμαμαι τιποτα πριν από καφέ τα ξαναπαμε), δεν ήξερα αν ήταν καλα ή κακα τα νέα. Πάω στο γραφείο του, κάθομαι και τον περίμενω. Έρχεται κρατώντας ένα ροζ χαρτάκι. Δεν με κοιτάζει (surprise surprise) και λέει "έχασες 3 κιλά και 100 γραμμάρια". Εγώ μέσα μου να βλέπω πυροτεχνήματα, εκρήξεις ωω!! "Καλα ειναι δηλαδή;" τον ρώτησα αθώα και δήθεν ανήξερα. Δεν απαντά, απλά γνέφει καταφατικά ( αυτό το Γκιουλιβερακι εχει κάτι από Μπόγκαρτ τελικά). Και συνεχίζει " Η δίαιτα συνεχίζεται κανονικά, δεν αλλάζω κάτι. Έτσι και αλλιώς δεν νομίζω να πεινάς". "Ναι ρε μαλάκα, φάε εσύ μπρόκολα μετά από μια μέρα γ.... στη δουλειά και τα ξαναλέμε", είπα (φυσικά από μέσα μου). Εγώ εν τω μεταξύ συνεχίζω να πάιζω το ρόλο της αθώας " Να πίνω και καμιά βιταμίνη Β;" ( ήδη έπινα, μου άρεσε η ιδέα ότι ενισχύω τον οργανισμό μου), τον ρώτησα. Με αγριοκοιτάζει, με ύφος "don't push your luck" και λέει "είπα εγώ ότι μπορείς; είδα αναλύσεις; ε;". "Καλά", απάντησα με χαμηλωμένο το κεφάλι, έτοιμη να απλώσω το χέρι να μου τις βρέξει. Δίνουμε ραντεβού, για τις 26 του μήνα, τον χαιρετώ, δε με χαιρετάει (μμμ πως το παθε) και φεύγω....ματωμένη, τρομοκρατημένη ΑΛΛΑ πιο λίγη!

Does that make me crazy?

I remember when, I remember, I remember when I lost my mind
there was something so pleasant about that place.
even your emotions had an echo in so much space
and when you're out there without care,yeah,
I was out of touch

but it wasn't because I didn't know enough I just knew too much

does that make me crazy
does that make me crazy
does that make me crazy

probably

and I hope that you are having the time of your life
but think twice, that's my only advice
come on now, who do you, who do you, who do you, who do you think you are,
ha ha ha bless your soul
you really think you're in control

well, I think you're crazy
I think you're crazy
I think you're crazy
just like me

my heroes had the heart to lose their lives out on a limb
and all I remember is thinking, I want to be like them
ever since I was little, ever since I was little it looked like fun
and it's no coincidence I've come and I can die when I'm done

maybe I'm crazy
may be you're crazy
may be we're crazy

probably

Οι αλήθειες της φίλης μου

Αγαπημενο μου ημερολόγιο,

Είναι μέρες τώρα που δεν ξέρω τι να γράψω. Είναι ποτέ δυνατόν να στερέψουν οι ιδέες και οι σκέψεις και να μην μπορείς να σκεφτείς κάτι καινούριο; Το τελευταίο καιρό πέρασε πολλές φορές από το μυαλό μου αυτή η σκέψη. Αλλά ψες τελικά κατάλαβα ότι αυτό δεν ισχύει. Γιατί δεν μπορεί ποτέ να παραμένει ο ίδιος ο τρόπος με τον οποίο σκεφτόμαστε κάποια πράγματα. Όχι, αν περνά από το χέρι μας ( και από τη καρδιά μας).

Ψες πήγα για ντινέ με μια φίλη. Είχε λέει να μου πει, για τις διακοπές της σε ένα τόπο μακρινό. Ενιωθα ότι θα μου έλεγε κάτι...όχι απλά το πως πέρασε, αλλά κάτι...Έτσι κι αλλιώς αυτή η φίλη μου, είναι κάπως διαφορετική από τους υπόλοιπους φίλους. Γνωριστήκαμε τυχαία, απομακρυνθήκαμε κάπως όχι τυχαία και ξαναβρεθήκαμε και πάλι όχι τυχαία. Και ψες, καναμε,μια όχι και τόσο τυχαία, αληθινη κουβέντα. Αγαπημενο μου ημερολογιο, ξερεις ποσο καιρό έχει να ακούσω αληθειες; Όχι αερολογίες και φιλοσοφίες του τύπου " Η ζωή είναι...μπλα μπλα". Αλλά αλήθειες, απλές και καθαρές. Η φίλη μου, που λες, μου πε, για τις μέρες της σε ένα τοπο άγνωστο, με κόσμο που δεν σε ρωτά που δουλεύεις, αλλά που έχεις ταξιδέψει. Με κόσμο που παίρνει τις πιο μεγάλες του αποφάσεις, μέσα στη φύση και όχι μέσα σε ένα μπαρ. Με κόσμο που δεν χρειάζεται να επιδείξει το κοινωνικό του στάτους και σχετικές βλακείες. Η φίλη μου ένιωσε εκεί ο εαυτός της. Μου είπε οτι, για πρώτη φορά είδε τους ανθρώπους όπως είναι και όχι όπως είναι μέσα από αυτή. Ξέρεις ποσο δύσκολο είναι να μην σχετίζεις τα πάντα με σένα; Για ένα περίπου μήνα, ζούσε, χωρίς να ανησυχεί για λογαριασμούς, δουλειά, αυτοκίνητα, κίνηση, κινητά, καθωσπρεπισμούς. Ζούσε όπως πρέπει να ζούμε, απλά και βασικά. Ίσως τελικά όταν βγάζεις όλα τα "ρουχα" τις άμυνές σου δηλαδή, να μπορείς να δεις πραγματικά μέσα σου. Και αυτή είδε μέσα της. Και έτσι, όχι τυχαία, ήλθε μια νύκτα και μου είπε τις αλήθειες της. Εκεί πάνω που χρειαζόμουν κάποιες αλήθειες για να ξεκινήσω να βρω τις δικές μου.