Η ώρα είναι 11:15, πρωινό 16 Αυγούστου, ημέρα Τετάρτη. Κάθομαι μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή. Πίνω παγωμένο καφέ, ακούω Athens Voice Radio και χαζεύω διάφορα στο ίντερνετ.
Σε κάποια φάση συνειδητοποιώ ότι επίσημα δουλεύω και μπαίνω να δω τα email της δουλειάς. Ευτυχώς δεν εμφανίστηκε κάτι. Επιστροφή στο αυγουστιάτικό state of mind.
Ωραίο πράγμα η αδράνεια της βδομάδας του δεκαπενταυγούστου, ειδικά όταν δεν παίρνεις άδεια και μένεις εντός.
Αρχές του καλοκαιριού, σκεφτόμουν ότι ποτέ δεν ξέρεις....ίσως αυτό το καλοκαίρι να είναι καλό. Με φόβο το σκεφτόμουν, αφου τα προηγούμενα δύο δεν ήταν ότι καλύτερο μου συνέβηκε.
Τελικά είναι όμορφο. Για πολλούς, μικρούς και μεγάλους, σημαντικούς και (όχι και τόσο), ασήμαντους λόγους.
Πήγα θάλασσα, πήρα και χρώμα. Πόσο ανενεωτικό είναι το υδάτινο στοιχείο και η βιταμίνη Δέλτα.
Έχω μείνει εντός και αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να δω τους φίλους μου και να απολαύσω στιγμές σπίτι μόνη.
Απόπειρα για veranda sessions και διάβασμα βιβλίων, κάπως αποτυχημένη. Το μυαλό και το σώμα ήθελαν, αλλά η ψυχή είχε άλλα σχέδια.
Καινούριες φιλίες. Ωραίος κόσμος. Νέες κουβέντες, νέες οπτικές γωνίες. Ας μην χαθούμε από Σεπτέμβρη.
Σταθερές φιλίες. Ξαναβρισκόμαστε, με ηρεμία μυαλού και περισσότερη καθαρότητα πια.
Βλέμματα. Κάποια βλέμματα αυγουστιάτικα είναι πιο ελεύθερα, πιο τολμηρά. Όπως και κάποια αγγίγματα.
Ο ερωτισμός δεν οδηγεί πάντα σε κάτι. Αλλά μας κρατάει ζωντανούς, ρομαντικούς και ανθεκτικούς στην ρουτίνα και την καθημερινότητα.
Ανακάλυψα ξανά την ελληνική μουσική που με εκφράζει. Αστικές ελληνικές μελωδίες. Θυμάμαι ξανά τον εαυτό μου, πριν το 2020.
Δεν πήγα σε φεστιβάλ. Ίσως να γνώριζα κι άλλο κόσμο εκεί. Κατάλαβα πόσο πολύ κλείστηκα στον εαυτό μου και σπίτι μου τα τελευταία χρόνια. Από την άλλη διαπιστώνω, ότι στη δουλειά αυτή που είμαι τα τελευταία χρόνια, που γνωρίζω πολύ κόσμο συνέχεια, δεν έκανα σχέσεις, εκτός από δύο φίλες πια. Χμ....food for thought.
Η ώρα ειναι 12:29. Ηρεμία. Του σώματος και του μυαλού. Τί ωραία αίσθηση.
