21 Οκτώβρη έγραψα το τελευταίο κείμενο. Όταν το έγραψα, λίγες ώρες μετά είχα εξέλιξη, δυσάρεστη. Τέσσερις μέρες μετά, έπρεπε να ταξιδέψω για εξετάσεις. Ταξίδεψα, έδωσα εξετάσεις και με το που τέλειωσα, το ίδιο βράδυ μου βγήκε μια σωματική κούραση που διήρκησε για 2 1/2 βδομάδες. Ίσως δεν συνήλθα ακόμα. Το σίγουρο είναι ότι μου έμεινε μια τεράστια ψυχολογική κούραση. Δεν θυμάμαι να ήμουν ποτέ έτσι, δηλαδή να μην μπορώ να κάνω κάτι γι αυτό. Απλά να περιμένω να περάσει.
Η ψυχολογική κούραση μεταφράζεται σε αδιαφορία να βλέπω κόσμο, τουλάχιστον σε καθημερινό επίπεδο, αδιαφορία για το τι μαγαζί άνοιξε και αν είναι ωραίο να το τσεκάρουμε. Μεταξύ μας, όλα τα ίδια και τα ίδια είναι. Η Λεμεσός έχει 2-3 νέα μαγαζιά που η διαφορά με τη Λευκωσία είναι ότι ιδιοκτήτες είναι νεαρά παιδιά με φρέσκιες απόψεις. Αλλά ναι, κανονίζω 1-2 φορές τη βδομάδα να δω φίλους, γιατί πρέπει μετά από ένα σχεδόν χρόνο να εμφανιστώ. Απλά δεν περνάω ιδιαίτερα καλά. Μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις που νιώθω μια ήρεμη ενέργεια στη φιλία.
Το γεγονός ότι ψάχνω για φριλανς δουλειές και το επόμενο μου πτυχίο, μπορεί να μεταφραστεί ως και "σύνδρομο Στοκχόλμης". Λατρεύω να ζω σε 80τμ χωρίς επαφή με κόσμο; Χμ.
Στο τελευταίο ποστ είχα γράψει την ανάγκη μου να κάνω κάποια πράγματα. Το αλλάζω.
Δεν θέλω βόλτες στην παλιά πόλη με φίλους. Απλά γυρίζουμε στις ίδιες 5 γειτονιές, στα ίδια δέκα λερωμένα σοκάκια. Τα βράδια περπατώ μόνη μου, κυρίως προς Κυριάκου Μάτση, που οι δρόμοι είναι καθαροί. Φυσικά για να καταλήξω εκεί, περνάω από οικόπεδα γεμάτα σκουπίδια, από σημεία στο δρόμο με πεταγμένα μπουκάλια νερού και χρησιμοποιημένα ποτήρια καφέ. Είναι η ράτσα και οι μετανάστες τόσο λερωμένοι ή είναι η αδυναμία του κράτους να διαχειριστεί αυτή την αναρχία; Μάλλον και τα δύο.
Ταξίδια. Δεν υπάρχουν λεφτά. Αυτή ειναι η μεγάλη αλήθεια. Δεν είμαστε όλοι μεγαλοδικηγόροι και chartered accountants. Ίσως η λύση είναι να δουλεύουμε μερόνυκτα για να επιβιώνουμε και όσοι δεν έχουμε παιδιά, να φυλάμε λεφτά για κανά ταξίδι. Μήπως αυτό δεν είναι ποιότητα ζωής τελικά;
Έρωτες. Ελεγα χθες στην κολλητή μου, ότι δεν έχω όχι μόνο επιθυμία για σχέση, αλλά ούτε για φλέρτ. Και για να παραφράσω τον Καζαντάκη "Δεν θέλω κανένα, δεν με θέλει κανένας, είμαι λέφτερη". Η κολλητή φυσικά επιμένει πως με όλα όσα μου συνέβησαν το 2022, θα ήταν παράξενο να είχα αυτή την επιθυμία, θα ήταν ως και ανησυχητικό. Τείνω να συμφωνήσω, αν κρίνω από το γεγονός ότι σε αυτή τη φάση αποφεύγω το συγκεκριμένο θέμα γιατί μου προκαλεί αμηχανία και αδυναμία να κατανοήσω γιατί ο κόσμος παθιάζεται. Μάλλον είμαι πολύ κουρασμένη ε;
Αυτό το κείμενο δεν είναι γκρίνια. Κάθε άλλο. Απλά καταγράφω τις σκέψεις μου. Είμαι ήρεμη.
Μήπως απλά πρέπει να αποδεχόμαστε τη φάση μας και να έχουμε πίστη στο σύμπαν ότι όλα έχουν το χρόνο τους και το χώρο τους;
