Δύο μήνες μέτα το τέλος του καλοκαιριού καταφέρνω να γράψω αυτό το κείμενο. Το είχα υποσχεθεί εξάλλου.
Δεν πρόλαβα. Η ζωή μου έχει αναποδογυριστεί δυσάρεστα το 2022 και από τότε που έγραψα μέχρι τώρα, ζω πράγματα που δεν θα κάτσω να στα γράψω τώρα. Θα ήταν ωραία να ήταν τύπου μοιραία φιλοσοφικά αυτά που μου συμβαίνουν, αλλά ειναι μια ωμή πραγματικότητα που με καλεί απλά να είμαι πρακτική για να επιβιώσω ψυχολογικά και σωματικά.
Σήμερα το πρωί, σκέφτηκα "πόσο θα ήθελα να ήμουν 30". Δεν είμαι παρελθοντολάγνος, αλλά αυτή τη φορά στο μυαλό μου τα 30 τελικά δεν ήταν τόσο κακά όσο νόμιζα τότε. Φυσικά, ποτέ δεν ακυρώνουμε τι ήμασταν κάποτε και το τι θεωρούσαμε σοβαρό. Αλλά πραγματικά δεν ήταν (τόσο) σοβαρά. Δεν είχε πεθάνει κανείς, δεν υπήρχαν ασθένειες στη ζωή μου, δεν είχα φτάσει σε επαγγελματικό τέλμα, δεν σκεφτόμουν ότι ίσως μπορεί και να μην βρω ποτέ τον άνθρωπο μου. Απλά ημουν μοιραία και σκεφτόμουν "τι ζωή ειναι αυτή". Μια χαρά ζωή ηταν. Καμιά φορά διαβάζω τα παλιά μου post και γελώ. Άρχισα να υπάρχω ως τουλίπα από τα 29 μου. Άρα έχω όλα τα αποδεικτικά των σκέψεων μου καταγεγραμμένα εδώ. Τα διαβάζω και χαμογελώ. Θα ήθελα να ήμουν από καμιά γωνιά (μάλλον ενός μπαρ) να βλέπω τον τριαντάχρονο εαυτό μου και να της πω " Αμάν τουλίπα μου, δεν είναι όλα βουνό. Χαλάρωσε κούκλα μου. Μια χαρά είσαι. Πολύ καλύτερη από ότι νομίζεις. Αυτή η η παλιο-οπισθοδρομική κοινωνία σε διαλύσε και δεν φτάνει αυτό, όλη μέρα σκέφτεσαι. Δεν είναι το τέλος του κόσμου. Και όπως είπε κάποιος, το τέλος του κόσμου θα έρθει με το τέλος του κόσμου".
Φυσικά ποτέ δεν είναι αργά αγαπημένε μου αναγνώστη. Στα 45 μου περιμένω να τελειώσουν κάποιες πρακτικές καταστάσεις για να σκεφτώ τι θέλω να κάνω.
Ξέρεις τι θέλω να κάνω; Να χρωματίσω τη ζωή μου. Με κάποιες εξαιρέσεις, από το 2019 είναι ένα γκρι σκούρο όλα. Μουντό κιόλας, γιατί το γκρι ως χρώμα μου αρέσει. Και για να μιλήσουμε πρακτικά, αυτό που θέλω είναι :
1) Ταξίδια. Για κάποιο λόγο μου καρφώθηκε στο μυαλό η Φλωρεντία. Είχα πάει πολύ παλιά αλλά δεν τη θυμάμαι. Θέλω να πάω βόρεια Γαλλία, road trip σε κάτι μεσαιωνικές πόλεις χωμένες στα βουνά. Στο μυαλό μου το Βιετνάμ παίζει πολύ, ιδιαίτερα η φύση του και ας μην μ' αρέσει η σούπα pho. Και όταν δεν γκρεμιστεί το σύμπαν, θα πάω ξανά στην πόλη μου, στη Νέα Υόρκη μου.
2) Λεφτά. Ω, ναι. Δεν ξέρω τι θα γίνει με τα επαγγελματικά αλλά είπαμε ωραία η δουλειά μου αλλά δεν είναι ανάγκη να το κάνουμε ως χόμπι. Θέλω λεφτά και να μην κάνω εκατόν δουλειές για να τα έχω.
3) Εραστή. Κάπου διάβασα το απίθανο: "Οι σύντροφοι είναι για την αριστερά, τα ζευγάρια για τα παπούτσια. Εμείς θέλουμε εραστή". Αυτό. Και να συνεννοούμαστε με αυτό τον εραστή, το οποίο σημαίνει να σεβόμαστε ο ένας τον άλλο και ανάμεσα στη διαφορετικότητα του χαρακτήρα μας να αγαπιόμαστε.
4) Υπάρχει ένα μικρό τοιχαράκι στην παλιά Λευκωσία που είναι το αγαπημένο μου μυστικό σημείο. Κάθομαι εκεί, βασικά κρέμομαι γιατί είναι και ψηλό, και σκέφτομαι. Κάτι σαν πουλί πάνω στα καλώδια. Έχει 2-3 χρόνια να πάω. Θέλω να περνάω πιο πολύ χρόνο εκεί.
5) Βόλτες με φίλους, στην παλιά Λευκωσία, στην παλιά Λεμεσό, στα σοκάκια της Λάρνακας, στον παραλιακό της Πάφου, στις γειτονιές του Πεδουλά, στα πετρόκτιστα δρομάτια το Ομόδους και της Λόφου. Έχει να βγω από το σπίτι μου και να είμαι ανέμελη χωρίς deadline, τρία χρόνια. Μπορεί να τα θεωρείς βασικά πράγματα, αλλά για μένα που είμαι κλεισμένη για πολύ καιρό σε 80τμ, δεν είναι.
"Hold me down, I'm so tired now
Aim your arrow at the sky
Take me down, I'm too tired now
Leave me where I lie"
...ακούγεται τώρα η Florence από τα ηχεία, καθώς γράφω εδώ ξεκλέβοντας λίγη ώρα από τη δουλειά και τα διάφορα μου που τα κουβαλώ, με δυσκολία πια.
Είμαι κουρασμένη. Παίρνω βαθιές αναπνοές, κοιτάω λίγο τον Πενταδάκτυλο στο βάθος, ανάμεσα σε πολυκατοικίες από τα παντζούρια του "home office" μου και συνεχίζω.
