Tattoo κανείς;

Στα 16 μου αποφάσισα να κάνω τατουάζ. Είχα πλάνο. Θα έκανα το yin και το yang, αλλά αντί μαύρο και λευκό θα ήταν φωτιά και νερό να μπλέκονται μεταξύ τους. Θα το έκανα στο κάτω μέρος της κοιλιάς, στο πλάι. Μάλιστα είχα αποφασίσει πως θα πήγαινα είτε στο περίφημο το Jimmy's Tattoo στην Πλάκα ή στον Πάρη που τότε ήταν στο εμπορικό κέντρο Γαλαξίας, στη Λευκωσία. Δεν πήγα στον Jimmy, αλλά λίγα χρόνια μετά, στα 22 μου επισκέφθηκα τον Πάρη για να το δούμε. "Είσαι σίγουρη οτι θές να το κάνεις σε εκείνο το σημείο; Αν μείνεις έγκυος στο μέλλον θα χαλάσει το τατουάζ". Το σκέφτηκα. Δεν έκανα.

20 και βάλε χρόνια μετά, κυριολεκτικά όλη η Κύπρος έχει τατουάζ, περίπου 2-3 σε κάθε σώμα έτσι για να βρίσκονται και εγώ δεν έμεινα έγκυος και άρα το υποτιθέμενο τατουάζ δεν χάλασε.

Εχει όμως κάτι μήνες που σκέφτομαι να αποκτήσω επιτέλους αυτό το τατουάζ. Γιατί τώρα θα διερωτάσαι. 

Γιατί τώρα ξέρω για ποιο λόγο θα το κάνω και τι θα είναι. Είμαι τόσο σίγουρη πια, που ακόμα και εγώ η βασίλισσα της μη-δέσμευσης, θαυμάζω αυτή μου την απόφαση. 

Έχω λοιπόν αποφασίσει να να κάνω μια Urban Tulip. Για να με "έχω" πάνω μου για πάντα. Γιατί αυτή η περσόνα είναι εγώ, στο πιο αληθινό και ουσιαστικό μου. Γιατί εκτιμώ την πορεία και το τι κέρδισα μέσα από αυτό το blog, στα 15 χρόνια που γράφω εδώ. 

Θυμάμαι την πρώτη εκείνη νύκτα. Μάης του 2006. Ήταν ζέστη, καθόμουν στο γραφείο μου, τότε είχα το παλιό αντικερί γραφείο της προγιαγιάς μου. Στο μυαλό μου, στριφογύριζε η ατάκα μιας φίλης μου " είσαι κλειστή, δεν εκφράζεσαι ενώ έχεις τόσα να πεις". Τότε σκέφτηκα, πως θα ήταν αν έκανα ένα blog, αν δεν ήξερε κανείς ποια ήμουν, αν δηλαδή, δεν είχα καμιά ταυτότητα να κουβαλάω, και άρχιζα με ένα λευκό καμβά. Θα μπορούσα τότε να "γεννήσω" τις σκέψεις μου;

 Δεν έχω ιδέα πως βρήκα το ονομά μου, ήξερα μόνο που ήμουν (και είμαι) ερωτευμένη με τις μεγάλες πόλεις, με την ιδεά του urban. 

Θυμάμαι τους πρώτους bloggers με τους οποίους συναναστράφηκα, αυτούς τους ελάχιστους που γνώρισα και ακόμα τους πιο λίγους από αυτούς με τους οποίους έκτισα μια ωραία φιλία που υπάρχει μέχρι σήμερα.  

Θυμάμαι τη χαρά μου όταν το Υστερόγραφο του Φιλελεύθερου μου έδωσε στήλη, θυμάμαι τις στιγμές που άκουγα παρέες στα διπλανά τραπέζια να συζητάνε το τι έγραψα (φούσκωμα στήθους απο υπερηφάνεια). Θυμάμαι όμως και τις φάσεις που αμφισβήτησα αν η Αστική Τουλίπα είναι το ένα και το αυτό ή είναι μια συγκαλυμμένη προσωπικότητα που δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα.

 

15 χρονια μετά, η Urban Tulip, είναι ακόμα εδώ ή μάλλον, είναι σίγουρα εγώ. Το θυμάμαι ειδικά εκείνες τις δύσκολές στιγμές που χάνομαι στην καθημερινότητα και νιώθω ότι πάνε να μου αρπάξουν τα χρωματιστά μολύβια από το χέρι.

Η Urban Tulip λοιπόν δεν έχει φύγει ποτέ. Θα γίνει τατουάζ και είναι από τις ελάχιστες φορές που το "για πάντα" δεν με φοβίζει.