Σε πιάνουν και σένα οι μαύρες σου τον Αύγουστο;
Πάντα είχα μια ρομαντική ιδέα για τον Αύγουστο. Έρημη πόλη, βόλτες στα σοκάκια της παλιάς πόλης φορώντας σαγιονάρες, ηρεμία παντού, τζίτζικες, και μια παράξενη ησυχία. Όλα αφημένα, όλα όμως ήρεμα.
Τα τελευταία χρόνια περνάω τον περισσότερο Αύγουστο στη Λευκωσία. Παλιά επιδίωκα να κάνω διακοπές αυγουστιάτικα στην Αθήνα, για να απολαύσω στο μαξ το πιο πάνω σκηνικό. Ήταν πραγματικά υπέροχα. Βολτάραμε λίγοι και παντού εντελώς ελεύθερα, τα μπαράκια ήταν σχεδόν άδεια, βρίσκαμε πάρκιγκ όπου θέλαμε, ακόμα και στο Γκάζι όταν ήταν στα πάνω του. Τα μεσημέρια ξάπλωνα σε καθαρά, κάτασπρα σεντόνια. Αργά το απόγευμα ετοιμαζόμασταν για έξω. Για φαγητό, για ποτό σε πλατείες στον Κεραμεικό, στο Κουκάκι, πάντα στο κέντρο. Επιστρέφαμε σπίτι χαράματα, με μια τελευταία στάση για παγωμένο γάλα σοκολάτας. Μοιάζει σαν μια άλλη ζωή, μάλλον ήταν άλλη.
Σήμερα 7 Αυγούστου, είναι η τρίτη μέρα που είμαι στα πολύ χάλια μου. Μου φταίει ότι το μόνο που προχωράει στη ζωή μου είναι η ηλίκια μου. Τα άλλα είναι στάσιμα. Η πόλη είναι δύσκολη, σχεδόν εχθρική αυτές τις μέρες. Χθες βγήκα για ένα ποτό με μια φίλη (ποτό = τσάι τζίτζερ, ζήτω το άρρωστο στομάχι) και ήταν ωραία. Μιλούσαμε για πράγματα που προχωράνε (για εκείνη) και για πράγματα που δεν προχωράνε (για εμένα).
Θυμάσαι τι έλεγα στο περασμένο ποστ...καιρός για κινήσεις και γεναιότητες. Χμ, η υποφαινόμενη είναι ίσως το πιο δειλό και άβουλο πλάσμα που γνωρίζεις αυτό τον καιρό.
Διάβασα μια ατάκα χθες. Έλεγε " Just because it's taking time, it doesn't mean it's not happening". Πόσο θα ήθελα να ισχύει.
Πολύ μπλουζ...και δεν είναι καν ωραίο πλην όμως μοιραίο.
