Είμαι γύρω στα 19. Είναι καλοκαίρι, έχω πάρει άδεια αυτοκινήτου και οδηγώ το παλιό Mazda 323 της μαμάς μου. Στα ηχεία του cd player - πάντα με την μουσική στο φουλ - ακούγονται οι πρώτες νότες του τραγουδιού, στο πιάνο. Με πιάνει το ρομαντικό μου του τύπου " να ζήσω και εγώ ένα έρωτα που θα με βυθίσει". Σημείωση: Δύο - τρία χρόνια μετά, η ευχή πραγματοποιήθηκε. Έζησα αυτόν τον έρωτα που με διέλυσε και νόμιζα πως θα δεν σταματούσε ποτέ αυτή η αίσθηση της απελπισίας.
"Δεν είναι αγάπη αυτό που ζούμε,
εγώ το λέω φονικό
μην πάει ο νους σου στο κακό
με το μπαμπάκι θα σφαχτούμε
Με λίγα λόγια, ένα νεύμα
με ένα βλέμμα ή χωρίς,
είναι αργά κι ίσως νωρίς
να τρέξει μεταξύ μας αίμα
Δεν είναι αγάπη, δεν είναι αγάπη αυτό που ζούμε,
είναι σου λέω πανικός,
ένας μικρός Τιτανικός
και θα 'ναι θαύμα αν σωθούμε"
Άκουγα τον "Μικρό Τιτανικό" εμμονικά στο repeat. Σκεφτόμουν τους στίχους.
"Το μπαμπάκι".Πώς σφάζεται κάποιος με το μπαμπάκι, σκεφτόμουν. Η απάντηση ήρθε καμιά δεκαριά χρόνια μετά, μέ έναν άλλο έρωτα. Ήταν ένας πόνος, μαλακός και συνεχόμενος.
"Με ένα βλέμμα, ένα νεύμα". Σκέφτομαι τώρα, πως είναι τα βλέμματα που τα προκάλεσαν όλα στους έρωτες τελικά.
"Και ίσως νωρίς να τρέξει μεταξύ μας αίμα". Μου προκαλούσε μια ανεξήγητη ηδονή αυτός ο στίχος. "Δεν είναι αγάπη, δεν είναι αγάπη αυτό που ζούμε, είναι σου λέω πανικός, ένας μικρός Τιτανικός
και θα 'ναι θαύμα αν σωθούμε". Πωωω να το ζήσω αυτό, σκεφτόμουν, πατώντας όλο και περισσότερο το γκάζι. Γκάζι, έρωτας. Και ναι, Μικρός Τιτανικός, έτσι πρέπει να είναι τα πάθη. Όχι βαρκούλες και ηρεμίες. Γκάζι και ξανά γκάζι.
Αντίο Λαυρέντη, πήγαινε να βρεις το Σάκη στην καρδιά να βάλετε πατίνια και δυο ρούλεμαν...
