Το Βερολίνο είναι όμορφο. Να πας.
Δεν το ερωτεύτηκα, αλλά με ιντρίγκαρε. Θέλω να ξαναπάω. Έχει κάτι το διαφορετικό.
Δεν μιλάω για τα γκράφιτι και για την αντίθεση ανατολικού και δυτικού, αν και είναι σημεία που ορίζουν την πόλη. Είναι η ενέργεια της, κάτι μοναδικό.
Επιστροφή πίσω λοιπόν. Με καινούρια πρότζεκτ τα οποία θα με καρφώσουν στην καρέκλα για ολόκληρο το καλοκαίρι. Με μικρές κρίσεις πανικού και πολλούς καφέδες. Αλλά ήθελα freelance...:)
Με το που επέστρεψα, άρχισα να βλέπω εφιάλτες και να ξυπνώ στο μέσο της νύκτας πανικοβλημένη. Το θέμα είναι ότι η ψυχολογία μου είναι καλά. Ιδιαίτερα μετά που έκλεισαν κι άλλοι κύκλοι και κάποια πράγματα μπήκαν ωραία και αθόρυβα, στις σωστές τους διαστάσεις. Άρα δεν ξέρω γιατί ταλαιπωρούμαι στον ύπνο μου.
Ένα από τα πιο ωραία πράγματα σε αυτόν τον κόσμο, είναι οι κουβέντες και τα απρόσμενα κλικ με κόσμο που δεν το περίμενες.
Ο φίλος, που βρισκόμασταν πάντα σε πάρτι ή μπαράκια, με άλλους φίλους στην Κύπρο και τώρα ζει Βερολίνο, μου είπε υπέροχα πράγματα καθώς περπατούσαμε στις όχθες του ποταμού Spree, εκείνη την ηλιόλουστη Δευτέρα. Για τις σχέσεις, για τους ανθρώπους, για τις ενέργειες, για τα ζώδια. Υπέροχα. Μια κουβέντα ωρών, καθώς περνούσαμε δίπλα από το Checkpoint Charlie, το Topography of Terror, καθώς αράζαμε σε έναν καφενέ στο Kreuzberg για μπίρες και πατάτες τηγανητές.
Αργότερα στην Κύπρο, σε ένα δείπνο, η νέα φίλη είπε την ατάκα πως όταν έρθει η ώρα να έχεις απέναντι σου εκείνον που σου κάνει κάτι, δεν θα σκεφτείς στρατηγικές, δεν θα κολώσεις να κάνεις το επόμενο βήμα. Μιλώντας για κολλήματα και για τη χρονιά που απλά έκανα ένα βήμα και μετά κάτι με κράταγε πίσω. Απλή κουβέντα, αλλά ουσιαστική. Με έναν άνθρωπο που δηλώνει πως 'δυστυχώς' δεν έχει φίλτρα όταν μιλάει και εγώ της απάντησα ' ευτυχώς που δεν έχεις. Είναι ανακουφιστικό'.
Και σιγά σιγά έρχεται ο Ιούλης. Πέρσι, 1η Ιουλίου ήταν η πρώτη μέρα του freelance μου και όπως έδειξε η χρονιά, ήταν η αρχή ενός μεγάλου, όμορφου και απρόσμενου κεφαλαίου που άλλαξε πολλά και ουσιαστικά πράγματα. Αυτό στο άλλο ποστ.
