On Love

" When I saw you, I fell in love, and you smiled because you knew"

Αυτό. Τίποτα λιγότερο.

Αυτό

Αυτό που φοβάσαι για τις επιλογές σου αλλά, σσσσσσ.....μην το μάθει κανείς.

Αυτό που δεν θες να κοιμηθείς το βράδι γιατί τρέμεις τι θα σου ξημερώσει την επομένη.

Αυτό που διαπιστώνεις ότι απλά αργά και σταθερά γίνεσαι εκείνο από το οποίο προσπάθησες να ξεφύγεις και νόμιζες πως τα είχες καταφέρει. Στην προκειμένη, την προηγούμενη δουλειά.

Αυτό που δεν είσαι σίγουρη αν τα πας καλά. Σκέφτεσαι πως όχι, αν και οι άλλοι σου λένε ναι. Δεν τους αντικρούεις όμως. 

Αυτό που το μόνο που θες να κάνεις είναι να είσαι σε έναν καναπέ με αυτό τον άνθρωπο που σκέφτεσαι, που ποθείς, που δεν του το πες ακόμα. Να είστε αγκαλιασμένοι, τα σώματα να εφάπτονται. Να μην μιλάτε. Ή μάλλον να συλλαβίζετε. Αυτό είναι το αρκετό για σένα. Το δικό σου αρκετό. Που δεν σε νοιάζει να το εξηγήσεις σε κανέναν. Αυτό...

Αυτό που οι σκέψεις σου δεν κάνουν νόημα πια ούτε σε σένα.

Αυτό που φοβάσαι τόσο πολύ για το που πας.

Αυτό που κάνεις σενάρια στο μυαλό που κανείς δεν μπορεί να καταλάβει. Αλλά γιατί να σε νοιάζει αν θα τα καταλάβει κάποιος; Δεν θα αλλάξει κάτι. Γιατί αυτό είναι κάτι που μόνο εσύ νιώθεις.

Και...Αυτό που ξέρεις ότι τούτο το κείμενο θα το διαβάσουν μερικοί φίλοι σου και θα σε κοιτάνε παράξενα.

Μην μου στείλετε μηνύματα, μην με ρωτήσετε, μην κάνετε τίποτα.

Είναι αυτό το δικό μου, που δεν κάνει νόημα, παρά μόνο σε μένα.