Τέλοσπαντων, είναι όλα μέσα στη ζωή έτσι δεν είναι;
Είμαι καλύτερα σαφώς. Τα πάνω είναι πιο πολλά, τα κάτω είναι πιο λίγα. Όταν συμβαίνουν τα κάτω είναι συνειδητοποιημένα, είναι μεν μια μαύρη τρύπα, αλλά έχει πάτο, δεν είναι το άπειρο. Όταν πιάνω πάτο, κάνω ένα γκελ με τα πόδια μου και σύντομα ανεβάινω πάνω στην επιφάνεια. Έμαθα πια καλά τον μηχανισμό του γκελ. Ίσως ονομάζεται "ωριμότητα"; Δεν ξέρω.
Σήμερα ξύπνησα και παρόλο που όπως και όλα τα τελευταία σ/κ και τις νύκτες μου , έχω άπειρη δουλειά (ναι βλακεία το ξέρω - αλλά προέκυψε freelance και αυτό είναι καλό), έβαλα στα ηχεία να παίζει στο full Manu Chao.
Me llaman calle, λοιπόν. Με λένε δρόμο. Και ο δρόμος μου είναι γεμάτος λουλούδια, δέντρα, φίλους με τα πιο όμορφα χαμόγελα, οικογένεια καταδική μου, μια χώρα όλο ήλιο και με ένα έντονα γαλάζιο ουρανό. Ένας δρόμος που περπατώ χωρίς να φοβάμαι, τις πιο πολλές χωρίς να κοιτάω πίσω. Ένας δρόμος που χαίρομαι την πορεία του. Που κρατώ στο χέρι ένα gin 'n' tonic, σε μεγάλο ποτήρι, έτσι όπως τα φτιάχνουν στα cool μπαράκια της Βαρκελώνης ( φωτό από περσινό καλοκαίρι) και όχι στα ξιπασμένα μπαρ της Κύπρου. Στην πορεία γνωρίζω νέο κόσμο - ίσως σε κάποια φάση αρχίσω να φλερτάρω κιόλας -, γνέφω στους φίλους μου να περπατήσουμε μαζί. Χαλαρά, όμορφα, απλά και ουσιαστικά.
Είναι καιρός για χρώμα ε;
Υ.Γ Μια φίλη γνώρισε έναν τύπο και μου έλεγε ότι της άρεσε αν και το ζώδιο ήταν λίγο "πρόβλημα". Της απάντησα " Τα μόνα άστρα που αξίζουν είναι του ουρανού και αυτά που βλέπεις όταν σου δίνουν το τέλειο φιλί". Το γράφω εδώ, για να το θυμάμαι.
