Δύσκολοι καιροί για τουλίπες

Έχω μια φίλη που περνάει μια παρόμοια κατάσταση με μένα. Δεν είναι καλά, νιώθει ότι η ζωή της έχει σταματήσει, ότι το παρελθόν δεν την αφήνει ήσυχη και ότι το μόνο που θέλει είναι να κλείσει τα μάτια και να ξυπνήσει και τίποτα από όλα όσα νιώθει και έχει ζήσει τους τελευταίους μήνες να μην υπάρχουν.

Την καταλαβαίνω, είμαι σίγουρη ότι και εσύ σε κάποια φάση της ζωής σου θα έχεις ζήσει κάτι παρόμοιο.

Της είπα ότι τα πράγματα είναι απλά.

Οτι το μόνο που έχεις να κάνεις είναι υπομονή και να αποδέχεσαι την φάση σου. Τί να το πολεμάς; Θα αλλάξει κάτι; Σίγουρα όχι και μάλλον δεν θα κλείσουν κύκλοι και δεν θα επουλωθούν πληγές. Και υπάρχει περίπτωση στο δικό της θέμα να υπάρχει happy end, αυτό ίσως συμβεί, ίσως και όχι. Αν θέλει περιμένει, αν δεν θέλει δεν περιμένει. Και ίσως δεν εξαρτάται από εκείνη. Ίσως τα πράγματα πάρουν την πορεία τους έτσι κι αλλιώς.

Πολύ σοφά τα λόγια μου ε; Τα πιστεύω το ξέρεις.

Στην δική μου περίπτωση όμως υπάρχει μια πολύ μικρή λεπτομέρεια, που βασικά όλα τα πιο πάνω τα θολώνει.

Μικρή λεπτομέρεια: Είμαι ακόμα - τρεις μήνες μετά - πάρα μα πάρα πολύ θυμωμένη. Δεν ξυπνώ και να εύχομαι ο άλλος να είναι καλά. Ξυπνώ και σκέφτομαι πολλές φορές ότι δεν θέλω να ευχηθώ κάτι καλό.  

Είμαι τόσο πληγωμένη, τόσο θυμωμένη.

Άρα όλα τα πιο πάνω δεν θα μου συμβούν τώρα. Πώς θα κλείσουν κύκλοι άμα εγώ έχω τόσο μεγάλες πληγές; Πώς θα προχωρήσω να ανοίξω άλλα κεφάλαια, όταν σκέφτομαι τα παλιά και γεμίζω αρνητική ενέργεια;

Δεν ξέρω πώς να το ξεπεράσω. Μην βιαστείς να μου πεις να κάνω κουβέντα. Δες το προηγούμενο ποστ.

Άρα τι κάνω;

Κλείνω τα μάτια και προχωρώ όπως όπως. Ίσως ο χρόνος με λυπηθεί και κάνει μαγικά και απλά σε κάποια φάση ηρεμήσω και -ως εκ θαύματος - αποκτήσω ενέργεια για να ανοίξω νέες πόρτες.

Πόσες βαθιές αναπνοές; Έχω σκάσει.

Παράλογο;

Είναι και αυτοί οι άνθρωποι που σου λείπουν πολύ, αλλά δεν θες να τους ξαναδεις.

Έτσι, παίρνεις μια βαθιά αναπνοή και συνεχίζεις τη ζωή σου.

Alone

Κάποιοι λένε πως δεν μπορούν να μείνουν μόνοι τους. Κάποιοι κάνουν συνέχεια σχέσεις για να είναι με κάποιο και ας μην είναι ερωτευμένοι. Κάποιοι είναι συνέχεια σε παρέες ακόμα και αν δεν έχουν κάτι να πουν.

Δεν ανήκω σε καμιά από αυτές τις κατηγορίες. Συνειδητά και μάλλον και ασυνείδητα, μου αρέσει να είμαι με τον εαυτό μου.

Γι' αυτό και βλέπω φίλους μόνο άμα τους πεθυμώ. Γι αυτό και ερωτεύομαι και κάνω σχέσεις μόνο όταν θέλω να περάσω πάρα πολλή ώρα με τον άλλο. Και γι' αυτό τα σαββατοκύριακα - ειδικά του χειμώνα - μένω σπίτι μου και εξαφανίζομαι από τον υπόλοιπο κόσμο.

Τι κάνω; Πολλά και τίποτα. Ότι έχω ανάγκη μάλλον την κάθε φάση της ζωής μου. 

Αυτή την περίοδο, μάλλον έχω ανάγκη να είμαι καλά με εμένα. Να επαναπροσδιορίσω τη σχέση μου με τον εαυτό μου.

Το Σάββατο που μας πέρασε, ξύπνησα κατά τις 9, έκανα πολύ καφέ, κάθισα στον υπολογιστή και έκανα ένα ατέλειωτο σερφάρισμα. Μετά, έφτιαξα τραχανά, έφαγα δύο λουκάνικα με κουμανδαρία στη σχάρα, μετά έφτιαξα κι άλλο καφέ, μετά είδα 2-3 επεισόδια της νέας μου αγαπημένης σειράς, The Affair, μετά κοιμήθηκα μια ώρα, μετά βγήκα για μισή ώρα έξω για μια δουλειά, επέστρεψα, είδα τιβί, έπαιξα με το γατί και μετά βγήκα για ποτά και φαγητό με δύο αγαπημένα μου πρόσωπα.

Την Κυριακή, ξύπνησα, πήγαμε οικογενειακώς Κακοπετριά, επέστρεψα στις 4 και ξέρεις τι έκανα; Ακύρωσα ένα καφέ που είχα με φίλους, ακύρωσα επίσκεψη στους κουμπάρους, γιατί πρώτον ειλικρινά δεν πιάνω το concept καφές ( βαριέμαι) , δεύτερο βαριέμαι τα ίδια και τα ίδια μέρη και τρίτον, ήθελα να μείνω σπίτι με τον εαυτό μου να περάσουμε τέλεια! Και ήταν όντως υπέροχα.

Τώρα δεν ξέρω αν είναι νορμάλ αυτό. Ή αν έχει κάποιο βαθύ νόημα. Ή αν πρέπει να επιληφθώ του θέματος.

Καλως τη νέα χρονιά! (Να είσαι συναρπαστική)

Αθήνα 2015. 

Πήγα με λίγο φόβο. Αν δεν ήταν καλή η διάθεση μου; Ήδη στην Κύπρο τους τελευταίους μήνες, ένιωθα πολύ κάπως. Στα έγραψα.

Αθήνα είχα να πάω χειμώνα από το Δεκέμβριο του 2011. Πήγαινα μόνο κάτι καλοκαίρια, για ένα βράδυ, in transit για τα νησιά.

Πήγα λοιπόν για αλλαγή του χρόνου. Για αλλαγή γενικά. Για το θαύμα.

Και έγινε. Η αλλαγή. Και το θαύμα.

Ήταν φανταστικά, υπέροχα.

Είδα τους φίλους μου, πέρασα χρόνο μαζί τους - ήθελα κι άλλο η αλήθεια, δεν τους χόρτασα.

Γύρισα στα νέα μπαράκια, επέστρεψα σε παλιά στέκια. Ήπια ΟΛΗ την πόλη σε αλκοόλ. Περπάτησα, άραξα σε μπαράκια, γνώρισα κόσμο, πήγα σε πάρτι, πήγα σε τραπέζι, ξενύκτησα. Έκανα δηλαδή, ότι δεν έκανα στην Κύπρο εδώ και καιρό.

Επίσης προέκυψαν, εντελώς τυχαία, 1-2 επαγγελματικές γνωριμίες και ίσως ευκαιρίες.

Δηλαδή τι άλλο θέλει ο άνθρωπος για να του βγει καλά η χρονιά και να του μπει με ελπίδες και προοπτικές η νέα; Τίποτα. Όλα τα πιο πάνω ήταν αρκετά.

Μετά βλέπουμε. 

Οπότε, καλή σου χρονιά. Να είναι το 2015, η πιο όμορφη σου χρονιά μέχρι τώρα.

χ