Τι μουντός καιρός! Τι λέγαμε στο προηγούμενο ποστ; Άκυρο. Δεν το βλέπω το τριήμερο στην παραλία.
Γενικά είναι παράξενες οι μέρες εδώ και πολύ πολύ καιρό.
Όποτε φθάνει το καλοκαίρι, νιώθω ότι τελειώνει η σεζόν και κάνω πάντα ενα απολογισμό. Από τον Σεπτέμβρη μέχρι το τέλος Μαϊου. Το καλοκαίρι αποτελεί την τελεία αυτής της περιοδού αλλά πολλές φορές και έναν καθρέφτη. Αν είναι χάλια η χρονιά, συνήθως είναι χάλια και το καλοκαίρι που ακολουθεί. Αν είναι παράξενη και όμορφη, το ίδιο και το καλοκαίρι και πάει λέγοντας.
Οπότε αυτή η χρονιά. Ήταν πολύ δύσκολη, πολύ ζόρικη, πολύ παράξενη.
Σε μεγάλο βαθμό, ήταν το θέμα με τη δουλειά. Τα πράγματα όσο περνάει ο καιρός χειροτερεύουν και επείγει να βρω το Plan B μου ( και θάρρος) για να αλλάξω παραστάσεις. Προέκυψε τώρα επιπλέον δουλειά στο γραφείο και τσαντίζομαι. Δεν είναι καιρός για καριέρες, ούτε για 15ωρα στη δουλειά. Αυτά είναι παραμύθια που πλέον μας έκαναν να μην τα πιστεύουμε.
Μετά ήταν τα οικογενειακά. Αποχή από την οικογένεια για τρεις μήνες, ακολούθησαν κάποιοι μήνες ΟΚ, η ελπίδα τους ότι θα κάνω οικογένεια τους έκανε να είναι καλοί μαζί μου. Αλλά αυτό δεν κράτησε πολύ, μιας και σκοτωθήκαμε τις προάλλες και πριν λίγο με πήρε τηλέφωνο η μάνα μου για να μου κάνει μια απίστευτη επίθεση που δείχνει πόσο θυμό έχει μέσα της μαζί του. Δεν είναι ότι έχω γίνει χάλια, αλλά να...όσο περνούν τα χρόνια, θες να βλέπεις τους δικούς σου, να είσαι δίπλα τους καθώς μεγαλώνουν και ας μην τους έχεις κάνεις παππούδες. Σίγουρα δεν θες να αναποδογυρίζονται οι σχέσεις τόσο πολύ συχνά και τόσο έντονα.
Βλέπω συχνά αυτό το σκίτσο που ποστάρουν στο facebook, που δείχνει τη μαμά να κρατάει το παιδί της ως βρέφος, μετά να το κρατάει από το χέρι όσο περνά ο καιρός και μετά το παιδί να κρατάει τη μάνα του, όταν αυτή έχει γεράσει. Δεν είναι έτσι τα πράγματα τελικά; Δεν πρέπει να είναι έτσι; Ή μόνο όταν κάνεις τη ζωή που θέλουν, σε αφήνουν να είσαι το παιδί τους;
Μετά ήταν τα προσωπικά. Δύσκολο να έχεις σύντροφο, ειδικά όταν δεν σας δένει ένας γάμος και ένα παιδί. Θέλει δουλειά, θέλει υπομονή, θέλει τόλμη. Οκ, αυτό δεν το έχω λύσει ακόμα, οπότε θα επανέλθω σε κάποια αλλη φάση. 36 χρονών γαϊδούρα και δεν λέω να τα βρω με αυτό το θέμα.
Αλλά είχε και ένα θετικό η χρονιά. Λες και έγινε κάτι στο χώρο που κινούμαι επαγγελματικά και έπεσε πολλή και καλή δικτύωση. Διερωτούμαι γιατί αυτό δεν συνέβαινε ένα χρόνο πιο πριν. Δεν είχα τα μάτια μου ανοικτά εγώ; Δεν ήταν το timing σωστό για ευκαιρίες; Δεν ξέρω. Όμως τώρα είναι καλό και τώρα τρέχω να το δυναμώνω μέρα με τη μέρα. Ίσως τελικά και να είμαι κορίτσι καριέρας!
Και αυτός είναι ένας μίνι απολογισμός μια από τις πιο παράξενες και όχι και τόσο εύκολες χρονιές της ζωής μου!
