Εντάξει, ξέχασα το password μου και γι αυτό έκανα εκατό χρόνια να μπω. Τι lame δικαιολογία και μακάρι να ήταν ψεύτικη.
Ναι, το ξέχασα. Και το περασμένο καλοκαίρι και το password του instagram μου.
Το επόμενο βήμα είναι να ξεχάσω και αυτό του PC στο σπίτι.
Και μετά να ξεχάσω και που πάρκαρα το αυτοκίνητο και πως να πάω σπίτι.
Και όλα αυτά γιατί σκέφτομαι και σκέφτομαι και σκέφτομαι και σκέφτομαι.
Τι σκέφτομαι; Ένα και μοναδικό πράγμα αυτόν τον καιρό.
Πως θα φύγω από αυτή τη δουλειά και πως δεν θα με τρομοκρατεί η ιδέα ότι ο κόσμος μένει άνεργος και γω παρακαλάω να με διώξουν.
Μου έχει γίνει εμμονή. Σε σημείο που μερικές φορές μένω με με το στόμα ανοικτό και χαζεύω τοίχους, πλακάκια του μπάνιου, ψυγεία ανοικτά, ο γάτος μου που διερωτάται που στο καλό με πέτυχε τέτοια περιπτωσάρα.
Εννοείται πως ξεχνάω να δώσω σημείο ζωής στους φίλους, συγγενείς και λοιπούς ενδιαφερόμενους.
Αλλά θα βρω τη λύση. Γιατί δεν γίνεται ρε παιδί μου να θες να είσαι δημιουργικός και όχι μόνο να μην σου δίνουν σημασία όταν τους το ζητάς, αλλά να στην λένε και από πάνω.
Δηλαδή αν δεν κάνω την γκραντ κίνηση τώρα στα 36, μετά θα κολώσω.
Γι αυτό που λες, ξεχνάω μέχρι και το όνομα μου και κάνω κουλαμάρες. Σκέφτομαι και σκέφτομαι και επεξεργάζομαι. Τι θα κάνω όταν μεγαλώσω ( κι άλλο) μαμά;
Θα δω. Το 2014 θα την κάνω την κίνηση ματ. Και ναι ρε, θα βρω και τη λύση και θα είμαι και happy.
Στην χειρότερη, προειδοποίησα τους γονείς μου. Θέλω ένα πιάτο φαί. Και γω και ο γάτος μου. Και είμαστε οκ.
Πάω να σκεφτώ. Κι άλλο.
