Τα παράξενα και τα ωραία του τριημέρου

Το έχω πει και θα το ξαναπώ. Τα τριήμερα είναι καταστροφικά.

Γιατί περνάς μέρες μακριά από το γραφείο-Σπιναλόγκα, ξεχνάς και όταν επιστρέφεις πίσω όλα σου φαίνονται τόσο χάλια και σπατάλη του χρόνου και της ζωής σου.

Τέλοσπάντων, ας μην επεκταθώ σε αυτό. Προηγήθηκε και ένας καυγάς πριν λίγο...

Αυτό το τριήμερο ήταν ελαφρώς παράξενο. Όπως αρκετά πράγματα στην ζωή μου εξάλλου αυτή την περίοδο. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ειδικά τώρα μόνο βαρετή δεν την λες τη φάση μου.

Θα στα αφηγηθώ με εικόνες.

Έζησα στιγμές Αθήνας στην Κύπρο! Το οποίο σημαίνει πως γύριζα συνέχεια. Ειδικά ένα βράδι, δεν θυμάμαι σε πόσους τόπους πήγα. Απλά κατέληξα στο Club D! Μα στο club D; Χορεύαμε συνέχεια, όλοι με όλους, γνωστοί με αγνώστους. Πάω να φύγω, ζητώ από την μπαργούμαν το τσαντάκι μου μου λέει στα αγγλικά "Θα φύγεις;". Γνέφω ναι. Και λέει " Τι κρίμα". Δεν ξέρω.

Με φλέρταρε για 5 δευτερόλεπτα το πιο απίστευτο πλάσμα. Τι όμορφος που ήτανε! Και για να δεις πόσο αμάθητη είμαι πια, με το που συνειδητοποιώ ότι με καρφώνει έντονα, τον καρφώνω και γω για τρία δευτερόλεπτα και μετά κοιτάζω κάτω. Λες και δεν μ' άρεσε. Απλά ντράπηκα σαν δεκαεξάχρονο. Ευτυχώς μετά φεύγοντας μου έριξε μια θεϊκή ατάκα στ' αυτί και κατάλαβα ότι ακόμα γούσταρε. Άρα το θέμα τώρα είναι να τον ξαναεντοπίσω. Είναι σε κάτι τέτοιες φάσεις που σκέφτομαι πόσο χαοτική είναι η Λευκωσία.

Εκεί που βαριόμουν ασύστολα να πάω Πρωταρά, κατάφερα να μείνω για 24 ώρες και τελικά να περάσω σούπερ. Νέος κόσμος, νέοι τόποι, παλιοί καλοί φίλοι. Και δεν υπάρχει πιο όμορφη στιγμή από το να μοιράζεσαι ένα τενεκεδάκι ΚΕΟ και ένα τσιγάρο με φίλη και να φιλοσοφείς. Πόσο έχω πεθυμήσει τέτοιες απλές φάσεις.

Το πρώτο μπάνιο δεν ήταν πολύ θεαματικό. Μια χάλια παραλία και δεν είμαι και ιδιαίτερα ευχαριστημένη από το φετινό μου look της παραλίας.

Δεν είναι πολύ παράξενο όταν πέφτουν οι μάσκες μετά από χρόνια; Δεν είναι λυπηρό; Τί κάνεις όταν συμβεί; Ακυρώνεις τα προηγούμενα χρόνια; Ή απλά δεν το σκέφτεσαι, όπως μαθαίνεις γενικά να μην σκέφτεσαι και πολλά άλλα;

Κάθισα και σκέφτηκα τα της Αθήνας. Το ότι είδα μπροστά μου αυτό το άτομο μετά από δύο ολόκληρα χρόνια ήταν καλό. Όντως ο κύκλος έκλεισε. Νομίζω θα το ξανασυναντήσω κάπου κάποτε. Υπό καλύτερες και πιο "σωστές" συνθήκες.

Σοκαρίστηκα με το πόσο γρήγορα προχωράει η ζωή μου πια. Και γω μαζί της. Είναι σαν να βγαίνω από τη "φούσκα" μου. Είναι σαφώς καλό. Απλά με φοβίζει. Θα με προλάβω;

Και αν τελικά ακολουθήσω την καρδιά μου θα φάω τα μούτρα μου; Νομίζω πως ναι, αλλά δεν είναι καλύτερα έτσι;

Είμαι φορτισμένη. Από την Αθήνα μέχρι τώρα.

Μήπως είναι καιρός;

Αρνούμαι άλλη φάση αδράνειας.