Έρωτας ο - μοιραία - ωραίος

"Η ένταση ενός καινούριου έρωτα εξαρτάται από την μοναξιά που προηγήθηκε από αυτόν".

Έτσι έγραψε η Μαλβίνα. Έτσι είναι.

Ποτέ δεν κατάλαβα εκείνους που μετά από μια σχέση "έντονη", όπως την περιγράφουν, ξαναβουτάνε αμέσως σε μια άλλη. Πώς γίνεται; Καλά καλά δεν έφυγε η μυρωδιά του άλλου από το κορμί σου, από τα σεντόνια σου.

Είναι αυτές τις φορές που η μοναξιά επιβάλλεται. Έτσι όταν έρθει αυτός ο καινούριος έρωτας, να τον νιώσεις έντονα.

Γιατί μόνο έντονα βιώνονται αυτά τα πράματα.

Έρωτας που δεν σου δένει το στομάχι κόμπο, που δεν σου ανατρέπει το είναι σου, δεν είναι έρωτας. Είναι συμπάθεια, είναι ανάγκη να μην είσαι μόνος.

Μου είπε ένας φίλος χθες το βράδι, πως με είδε πιο "συμβιβασμένη" από το προηγούμενο βράδι που είχα επιστρέψει από Αθήνα και που ήμουν έτοιμη να σκάσω.

"Λες να βαρεθείς και τελικά να παντρευτείς έναν μέτριο τύπο και να κάνεις τη ζωή που τώρα μου λες ότι τρέμεις;".

Το βρήκα αδιανόητο. Και την συγκεκριμένη εικόνα και ότι το σκέφτηκε καν.

Έρωτας αγάπη μου. Έντονος. Να τον ζήσεις, να καταλάβει όλα σου τα κύτταρα και αν τύχει να σε κάψει.

Το έζησα και θα το ξαναζήσω.

Δεν τα φοβάμαι τα πατώματα εγώ.

Όχι όταν πριν, είδα τη γη από ψηλά.