On the Road ( με δύο ρόδες)

Τον περασμένο μήνα, ήταν η Βδομάδα Ποδηλάτου στις Βρυξέλλες. Είχε βρεθεί εκεί μια φίλη μου και μου τα έλεγε κατενθουσιασμένη: «Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο όμορφη ήταν η πόλη με τον κόσμο πάνω στα ποδήλατα. Τα έβλεπα παντού, εκατοντάδες Βέλγοι από όλες τις ηλικίες στους δρόμους, στις πλατείες και ήταν υπέροχα!» Παρένθεση. Η φίλη μου, πάντα ήθελε να αγοράσει ένα όμορφο ποδήλατο με καλαθάκι και εγώ πάντα τη δούλευα πως άμα βάλει και μια μπαγκέτα μέσα στο καλαθάκι της θα μεταμορφωνόταν σε μια Amelie. Κλείνει η παρένθεση.

Τελειώνοντας τα των ποδηλάτων μου πέταξε και την θανατηφόρα ατάκα «Δεν θα ήταν ωραία να πηγαίναμε και εμείς εδώ στη δουλειά μας με ποδήλατα;» Συγκρατήθηκα πολύ να μην σχολιάσω το σουρεαλιστικό της φράσης. Εξάλλου θα ήταν κρίμα να ισοπεδώσω τα όνειρα της wanabe Amelie. Αφήστε που δεν μπορώ να με φανταστώ να καταφθάνω στη δουλειά ιδρωμένη, αφυδατωμένη και σε ανάγκη έκτακτης αναρρωτικής άδειας! Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Αλλά… ποδήλατα; Εδώ;

Και δεν υπερβάλλω. Σκεφτείτε μόνο την εξής εικόνα: Τις πόλεις της Κύπρου γεμάτες με ποδήλατα επί καθημερινής βάσης. Μπορείτε; Εγώ πάλι αδυνατώ. Και δεν είναι μόνο το θέμα της ζέστης που κακά τα ψέματα και να θες δεν το αγνοείς. Το κλου της υπόθεσης είναι άλλο: Αν και μιλάμε για πόλεις με μικρές αποστάσεις και άρα θα ήταν εύκολο να μετακινούμαστε με ποδήλατο και μερικές φορές με τα πόδια, εντούτοις οι πιθανότητες να επιβιώσει ένας ποδηλάτης ή ένας πεζός σε ώρα αιχμής στη Γρίβα Διγενή στη Λευκωσία είναι οι ίδιες με εκείνες που έχουμε να αποκτήσουμε κάποτε ως λαός οικολογική συνείδηση (στη στατιστική εξαιρούνται οι λίγοι που ψάχνουν αγωνιωδώς τους κλάδους ανακύκλωσης – εύγε παιδιά). Με λίγα λόγια, απελπιστικά ελάχιστες.

Και να πεις δεν προσπαθούμε; Κατά καιρούς γίνονται κάποιες απόπειρες «εξευρωπαϊσμού». Όπως η εκδήλωση που γίνεται μια φορά το χρόνο, η «Μέρα Χωρίς Αυτοκίνητο», σε διάφορες πόλεις και δήμους. Εκείνη τη μέρα βλέπεις γύρω στους ποδηλάτες, καμιά διακοσαριά πεζούς και 2-3 δημάρχους που ηγούνται περήφανοι (ας μπορούσαν να κάνουν και αλλιώς) της «παρέλασης/διαμαρτυρίας/γιορτής». Δεν πείθουν και πολύ να σας πω την αλήθεια. Γιατί άμα δεν έχεις ποδηλατόδρομους, πεζόδρομους (πλατιούς, όχι εκείνους τους στενούς που είναι γεμάτοι παρκαρισμένα αυτοκίνητα που πρέπει να κάνεις ζιγκ ζαγκ ανάμεσά τους για να περπατήσεις) ότι και να κάνεις, όσες πορείες και γιορτές να διοργανώσεις είναι δύσκολο να πείσεις τον κόσμο να αλλάξει lifestyle. Ειδικά όταν ξέρει πως αν πάρει ποδήλατο είναι πολύ μεγάλες οι πιθανότητες να καταντήσει μια τυρόπιττα στη μέση του δρόμου.

Και να μην αναφερθώ στις ανύπαρκτες δημόσιες συγκοινωνίες (το ξέρω ότι δεν θα γίνει ποτέ στη χώρα μας metro – δεν τρέφω τέτοιες ελπίδες). Πότε ήταν η τελευταία φορά που μπήκατε σε λεωφορείο; Εγώ, αν θυμάμαι καλά, ήμουν 16 χρονών και έπρεπε να πάω από το σχολείο κάτω κέντρο. Ακόμα θυμάμαι την ταλαιπωρία που περίμενα και μετά όταν διασχίσαμε ΟΛΗ την πόλη για να καταλήξουμε κάπου τελοσπάντων. Αμ το άλλο; ΟΚ, είπαμε κινητή διαφήμιση και να βάφουμε τα λεωφορεία αλλά είναι ανάγκη να μπογιατίζουμε και τα παράθυρα; Η ιδέα και μόνο είναι κάπως. Και κλειστοφοβία να μην έχεις, με το που μπεις στο Μικρό Λεωφορείο του Τρόμου , σίγουρα με αυτή βγαίνεις αγκαζέ.

Η αλήθεια πάντως είναι πως άμα μαθαίναμε να αφήναμε τα αυτοκίνητα στο γκαράζ γιατί θα είχαμε επιλογές να κινηθούμε διαφορετικά, ίσως κάποτε είχαμε μια μέρα όπως εκείνη στις Βρυξέλλες. Και τότε η μικρή Amelie θα ήταν πανευτυχής.

Υ.Γ1 Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο Υστερόγραφο στις 14 του μήνα. Θέμα του τεύχους, τα παιδικά παραμύθια. Αλήθεια πως ήταν το πρώτο σου ποδήλατο;