Tuesday, June 12, 2018

“You have to be a romantic to invest yourself, your money, and your time in cheese.”- Anthony Bourdain

Την περασμένη βδομάδα, ο μοναδικός άνθρωπος που θα μπορούσα να αποκαλέσω "είδωλο" - εαν χρησιμοποιούσα αυτή τη λέξη δηλαδή - ο Anthony Bourdain αυτοκτόνησε.

Ήταν Παρασκευή μεσημέρι, Ήμουν σε ένα γεύμα δουλειάς. Έπεσε το πρώτο μήνυμα στο messenger, μετά το δεύτερο, το τρίτο. Φίλοι που ήξεραν πόσο τον θαύμαζα. Σοκ.
Μα αυτός; Που δεν του έλειπε κάτι;
"Τι ήθελες δηλαδή για να είσαι ευτυχισμένος Tony;", σκεφτόμουν συνέχεια εκείνη τη μέρα, φρικαρισμένη και ταυτόχρονα νευριασμένη.
Πήγα σπίτι, ήμουν εκτός εαυτού. Ήταν σαν να είχε πεθάνει δικός μου άνθρωπος.
Έτσι τον ένιωθα όμως, ένα φίλο. Το ίδιο και χιλιάδες κόσμος σε όλο τον κόσμο.
Ονειρευόμουν πως μια μέρα θα βρισκόμασταν εκείνος και εγώ, σε ένα σκοτεινό μπαρ, στη Νέα Υορκη να πινουμε μπίρες, σε pint και να μιλάμε για τα πάντα. Για τους Rolling Stones, για την πολιτική, για το πρόσφατό του ταξίδι, για τα πιάτα που θα θέλαμε να δοκιμάσουμε την τελευταία μέρα πάνω στη γή.

Τις επόμενες μέρες διάβαζα συνέχεια ειδήσεις από τα site που παρακολουθώ. Τα ταξιδιωτικά, της γαστρονομίας, τους New York Times.
Γράφανε πως είχε κατάθλιψη. Δεν είχα ιδέα.
Ναι, είχε γράψει στο Medium Raw - απίθανο βιβλίο- ότι είχε σκεφτεί πολλές φορές να αυτοκτονήσει, ειδικά σε εκείνο το ταξίδι στην Καραϊβική. Αλλά δεν πέρασε το μυαλό μου ότι ήταν κάτι πιο σοβαρό από το "sex, drugs & rock 'n' roll".
Και πόσοι λέμε συχνά ότι έχουμε βαρεθεί τη ζωή μας; Πόσοι δεν περάσαμε στιγμές βαθιάς θλίψης;

Αυτός όμως είχε κουραστεί. Πέντε μέρες μετά ίσως καταλαβαίνω το γιατί. Όλοι λένε πως είχε την τέλεια δουλειά, έκανε ότι ήθελε, έκανε ένα παιδί, είχε μια σχέση καλή, είχε φίλους. Το ίδιο έλεγε και εκείνος. Όμως η κατάθλιψη αυτά τα επισκιάζει με ένα ολόμαυρο πέπλο. Χωρίς καμία εξήγηση και λογική.
Απλά δεν μπορούσε άλλο να συνεχίσει.
Λυπάμαι πολύ. Όχι μόνο που η γαστρονομία αλλά και ολόκληρη ανθρωπότητα έχασε έναν σπουδαίο άνθρωπο, αλλά γιατί πέρασε τόσο δύσκολα. Δεν του άξιζε αυτό. Καθόλου.
Κρίμα Tony...ίσως σε κάποια άλλη ζωή, ίσως συναντηθούμε.
Σε εκείνο το μπαράκι, με τα κόκκινα τουβλάκια στον τοίχο, να καθόμαστε στο μπαρ, από τα ηχεία ή ακόμα καλύτερα από τη σκηνή να τραγουδάει live ο Leonard Cohen και εμείς να πίνουμε μπίρες. Και να μου λες ιστορίες. Ίσως και εγώ να έχω ιστορίες να σου πω, φαντάστηκες;

 “Maybe that’s enlightenment enough: to know that there is no final resting place of the mind; no moment of smug clarity. Perhaps wisdom...is realizing how small I am, and unwise, and how far I have yet to go." -Anthony Bourdain” 

No comments:

Post a Comment