Σεπτέμβρη, είσαι βλάκας.

Τελικά, ο Σεπτέμβρης, όχι μόνο δεν έσκασε, αλλά συνεχίζει αλύπητα να δηλώνει πως είναι ο μήνας που θα ανατραπούν όλα - εδικά τα συννεφάκια του καλοκαιριού.

Ο Σεπτέμβρης, είναι πολύ σκληρός και ολίγον ντι μαλάκας. Καταρχάς, είναι ο μήνας που αρχίζει η καθημερινή ρουτίνα. Το ξύπνημα, τα ωράρια, οι δουλειές, τα σχολεία κλπ. Οτι χαλαρώσεις είχες το καλοκαίρι, ξέχνα τες.

Είναι κυρίως όμως ο μήνας, που όπως είπα και πριν, γκρεμίζει όλα εκείνα τα ωραία καστράκια που έκτισες στην άμμο του καλοκαιριού.

Φαντασιώθηκες ας πούμε ότι θα τα φτιάξεις με εκείνο το τύπο ήθελες όλο το καλοκαίρι; Που πίστευες τα σημάδια ήταν ολοφάνερα, αφού μιλάγατε σχεδόν συνέχεια στο τηλ., σου έκανε Like όλα σου τα post ( είναι και αυτό μια ένδειξη, ας μην κοροϊδευόμαστε); Θα μείνεις στη φαντασίωση.
Ο Σεπτέμβρης, θα έρθει ως τσουνάμι και θα σου διαλύσει τις φαντασιώσεις πριν προλάβεις να ψελλίσεις τη λέξη "έρωτας". Γιατί πολύ απλά " αυτός δεν είναι για σένα και πρέπει να προσγειωθείς επιτέλους σε μια ρεαλιστική πραγματικότητα".

Και προσγειώνεσαι. Με τα οπίσθια. Και πονάει. Αλλά ντρέπεσαι να το παραδεχθείς.

Όλο το καλοκαίρι πίστευες ότι θα έρθει το φθινόπωρο και θα κάνεις 2 ταξίδια. Ένα στην κοντινή Αθήνα και ένα κάπου πιο ευρωπαϊκά. Ε , να μην κτυπήσεις μια Πράγα; Έστω μια Ρώμη; Ακόμα και εκείνη την Ιορδανία; Ναι ρε παιδί μου, τρεις μήνες έχει το φθινόπωρο, θα πας το ένα το Σεπτέμβρη και το άλλο το Νοέμβριο. Όχι, προς τα τέλη όμως του φθινοπώρου γιατί θα πας και ένα ταξίδι τα Χριστούγεννα. Όλα κι όλα, τα Χριστούγεννα εκτός Κύπρου είναι υπέροχα. 

Αλλά. Έρχεται αυτός. Ό Σεπτέμβρης. Με το που μπουν οι πρώτες μέρες, συνειδητοποιείς ότι το πιο κοντινό σε check in, είναι το facebook. Γιατί πρώτον, δεν βγαίνεις οικονομικά - εννοείται τώρα, λέει γελώντας ο Σεπτέμβρης -  και δεύτερον έχεις τρελά deadline για δουλειές και πρότζεκτ και ο μόνος σου ελεύθερος χρόνος είναι όταν γράφεις στο blog σου και όταν κάνεις μπάνιο. Θεσπέσια!

Και αν έπεισες τον εαυτό σου, ότι ο Σεπτέμβρης είναι σοφός και κάτι ξέρει ( αν και το γκομενικό που ήθελες, λυπάσαι που δεν έκατσε τελικά), έρχεται ξανά και...μπαμ! Ακόμα ένα τελειωτικό κτύπημα.

Πίστευες ότι τα βρήκες με τους γονείς σου; Ότι δεν θα σε ξαναπρήξουν να παντρευτείς και να κάνεις παιδιά σε ...ένα μήνα. Όχι. Νόμιζες λάθος. Με το που μπαίνει ο Σεπτέμβρης, είναι σαν να αλλάζει το track και ξαναρχίζουν " Ε πότε θα παντρευτείς; Όλο τον εαυτό σου σκέφτεσαι. Εμάς; Αυτό μας κρατά στη ζωή ( δηλαδή έλεος... πότε έγιναν τα εγγόνια, αναπνευστήρας)". Εσύ από την άλλη διερωτάσαι, τι σκατά σου έκανε το καλοκαίρι και  πίστευες ότι αυτά τα θέματα λύθηκαν.

Αυτός είναι ο Σεπτέμβρης. Ένας μήνας, εκδικητικός, προσγειωμένος ( είναι και Παρθένος στο ζώδιο τι περίμενες δηλαδή;), πεζός, αδίστακτος και ισοπεδωτικός.

Και εσύ το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι πρώτον, την πάπια και δεύτερο να σιγουτραγουδας το απίστευτο κλισέ - αλλά μεγάλη αλήθεια - Wake me up, when September ends.

Σεπτέμβρη, bite me.

Σεπτέμβρη, σκάσε.

Ακου τι γινεται τώρα.

Του κουτρούλη ο γάμος η ζωή μου. Αλλά επί της ουσίας, τίποτα σημαντικό, τίποτα ουσιαστικό που λέει η Μποφίλιου ( κάποτε την άκουγα αλλά βαριέμαι πια να μοιρολογώ πάνω από ένα ποτήρι κρασί ή μια μπίρα).

Θα μου βγει η ψυχή. Δεν μου βγαίνει η σούμα από την άλλη. Από την μια γνωρίζω πάρα πολύ καλά ότι πρώτον, αρχίζω νέο κεφάλαιο στη ζωή μου που θα φέρει νέες εικόνες, νέα δεδομένα, πιθανόν νέο κόσμο, δεύτερον είναι Σεπτέμβρης και κάθε Σεπτέμβρη γίνονται διάφορες ανακατατάξεις, μαλακίες και τα σχετικά. Από την άλλη βέβαια, δυσκολεύομαι να χωνέψω αυτό το μεταβατικό στάδιο.

Ρε παιδί μου, δεν ταλαιπωρήθηκα αρκετά πέρσι; Δεν πήρα μεγάλες αποφάσεις; Δεν έτυχαν μεγάλες ατυχίες στην οικογένεια μου; Ναι! Δεν δικαιούμαι λοιπόν να αναπνεύσω και να μου τύχουν πολύ καλά πράγματα; Ναι!

Ε, πουν' τα;

Εντάξει προέκυψαν 2-3 προτζεκτ, 2-3 κουβέντες για μελλοντικές συνεργασίες. Ξαναβρέθηκα με φίλους μου που έχασα. Εντάξει όλα αυτά.

Αλλά, είναι αυτές οι ανατροπές εκεί που δεν τις περιμένεις. Οι τρικλοποδιές, συγκεκριμένα, είναι ένα συχνό φαινόμενο στην υπέροχη νήσο Κύπρο. Που δεν μπορούν να βλέπουν ένα άνθρωπο, να προχωρεί ή να κάνει κάτι διαφορετικό. Αμέσως, κτύπημα κάτω από τη ζώνη.

Πες ότι και αυτό, σε κάποια φάση θα περάσει.

Η αλήθεια είναι ότι σήμερα, αποφάσισα να μιλώ γενικώς. Εκεί που σου έλεγα ότι δεν μιλώ και αφήνω πράγματα να πέσουν κάτω. Μάλλον, για να είμαι καλά, δεν θα τα αφήνουν να πέφτουν όλα κάτω. Και σε όποιον αρέσει. Και θα πάρει η μπάλα μου και πρώην φίλους και πρώην συνεργάτες και τη μάνα μου ακόμα, αν συνεχίσει τον Ψυχρό Πόλεμο ( καλά εκεί δεν ξέρω, 60 χρονών γυναίκα αν υπάρχει λόγος καν να ασχολούμαι).

Επίσης, κόσμος εγωκεντρικός, μακριά. Ούτε καν συζήτηση μαζί τους. Δεν σε πιάνουν, δεν θα σε πιάσουν ποτέ και επίσης δεν κάνουν διάλογο. Ποτέ. Για παράδειγμα μπορεί να τους πεις: "ξέρεις ρε συ, είμαι άρρωστη" και αντί να πουν το φυσιολογικό ("περαστικά", " τι έχεις;") θα απαντήσουν ότι και εκείνοι είναι άρρωστοι και θα αρχίσουν το μονόλογο. Οπότε μένεις μαλάκας. Σε τέτοιες περιπτώσεις, είτε τους αποκεφαλίζεις είτε απαντάς ένα ξερό "οκ" τσαντίζονται και δεν μιλάτε ( true story).

Το άλλο που παρατήρησα, σε περιπτώσεις που αποφασίζεις να απαντήσεις και να επιμένεις, οι περισσότεροι, είναι δειλοί και όταν δουν όταν έχεις σοβαρή και εμπεριστατωμένη άποψη, σκάνε. Ωραίο συναίσθημα αυτό : Επιτέλους να σκάνε.

Χμ, αλλού άρχισα τη κουβέντα, αλλού την πήρα.

Τέλοσπαντων, έτσι ειναι τα μεταβατικά στάδια. Δεν κάνουν νόημα. Δεν κάνω νόημα, το ξέρω.

Γιατί κάνει κάτι άλλο σε αυτή τη ζωή;

Υ.Γ Ευτυχώς που υπάρχει και το αλκοόλ σε αυτή τη ζωή

Φάμιλι

" Μόνο τις φίλες σου ακούς, δεν είμαστε κοντά εμείς οι δυο. Και τώρα πρέπει να σου το πω για να ξαλαφρώσω".

Κάπως έτσι τέλειωσε η κουβέντα με τη μάνα μου, τις προάλλες στο τηλέφωνο.

Το έκλεισα. Κάθισα στη βεράντα. Κοίταξα αφηρημένη τα φυτά μου, γεμάτα σκόνη κι αυτά.

Αν διερωτάσαι, τι απάντησα στην πιο πάνω βαρύγδουπη ατάκα, η απάντηση είναι αυτή: Τίποτα.

Δεν είχα κάτι να πω. Πρώτο ήταν αλήθεια, δεύτερο, δεν είμαι πρόθυμη να κάνω κάτι γι αυτό.

Θα ήθελα να ήταν η μάνα μου πιο κοντά; Ναι. Μπορεί να είναι πιο κοντά μου, με την τρόπο που σκέφτεται; Όχι.

Οι γονείς, τις περισσότερες φορές, θέλουν να είσαι ο καθρέφτης τους. Ή μάλλον, να κάνεις μια ζωή, όπως την έχουν φανταστεί εκείνοι για σένα. Το οποίο έρχεται σε αντίθεση, με το γεγονός ότι προσπαθούν να σου δώσουν τα καλύτερα, να σε στείλουν να σπουδάσεις, να δεις τον κόσμο, να αποκτήσεις με λίγα λόγια κριτική ματιά της ζωής.

Αν το πετύχουν, τότε, εξελίσσεσαι ως ένας άνθρωπος με άποψη και το κυριότερο, με δικό σου χαρακτήρα.

Άρα σε αυτή την περίπτωση υπάρχει ένα "ρίσκο". Το ρίσκο, του να μην πρωταγωνιστείς στο φιλμ που έχουν φτιάξει στο μυαλό τους για σένα.

Το ρίσκο στη δική μου περίπτωση, ήταν μεγάλο. Δεν ξέρω ποιος κέρδισε και ποιος έχασε όμως. Σίγουρα δεν έγινα αυτό που θα ήθελε η μάνα μου. Δεν νομίζω να ήθελε μια κόρη που να είναι single και 38 και, εκτός αυτού, πήγε και παραιτήθηκε. Και όλα αυτά στην Κύπρο!

Εντάξει, είναι λίγο "πολύ" για εκείνη , το αντιλαμβάνομαι. Ίσως δεν θα έπρεπε να είμαι τόσο σκληρή. Ίσως με το να μην σχολίαζω αυτά που λέει και να την αφήνω να ξεσπά, χωρίς να κάνω καυγάδες, να είναι ο τρόπος μου , τουλάχιστον να της δίνω κάτι. Η σιωπή μου, είναι από τις περιπτώσεις, που μάλλον είναι η απάντηση.

Εξάλλου, τόσα χρόνια καυγάδες, μεταξύ δύο τόσο διαφορετικών ανθρώπων, δεν οδήγησαν πουθενά. Εγώ δεν πήγα τόσο κοντά όσο θα ήθελε και εκείνη δεν έκανε καμία προσπάθεια να δει, ποια είναι η πορεία αυτού του πλάσματος που γέννησε και μεγάλωσε.

Και η ζωή συνεχίζεται. Αυτή να δηλώνει ότι έμεινε στάσιμη λόγω εμένα και γώ να σκέφτομαι ότι είμαι επίσης στάσιμη, επίσης λόγω εμένα. Άρα η κάθεμια βλέπει τα δικά της. Όπως σε όλες τις σχέσεις ( αυτό σε άλλο ποστ).

Μια παραλία σαν κι αυτή...

Το ξέρω πως σε μερικούς μήνες, σε ένα χρόνο από τώρα, θα φέρνω στο νου μου τις πρώτες μέρες αυτού του Σεπτέμβρη και θα σκέφτομαι πόσο πολύ μεταβατικό στάδιο ήταν. Και είμαι σίγουρη πως θα τις σκέφτομαι και θα διαπιστώνω ότι ήταν η αρχή για άλλες παράξενες μέρες. Το νιώθω. Ανοίγουν κεφάλαια μεγάλα. Ελπίζω συναρπαστικά και, έτσι για αλλαγή, ωραία.

Την περασμένη βδομάδα, προσπάθησα να στρώσω τα νέα πρότζεκτ, για τα οποία έχω πλήρη επίγνωση, ότι ήμουν τυχερή που προσγειώθηκαν στη ζωή μου, με το που παραιτήθηκα και χωρίς ιδιαιτερη προσπάθεια (οκ, το έκτιζα όλο αυτό, τόσα χρόνια, με πολλές ώρες δουλειά).  Πριν από λίγες μέρες, έγιναν μικρές ανατροπές, τις οποίες όμως εμπέδωσα μετά από το πρώτο σοκ. Ζω και με πιο λίγα λεφτά, από εκείνα που υπολόγισα. Υποθέτω.

Την Πέμπτη άρχισα να δουλεύω τα πρότζεκτ μου.

Εκεί κόλλησα.

Δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Ούτε να γράψω τις παρουσιάσεις, ούτε να σκεφτώ τα πλάνα των εταιρειών που συνεργάζομαι, ούτε να οργανώσω τις μέρες μου, ούτε φυσικά να ενθουσιαστώ με κάποιο από αυτά τα πρότζεκτ.

Προσπάθησα να το δω λογικά. Αφού πλέον είμαι κυρία του εαυτού μου, captain of my faith. Τα πρότζεκτ αυτά είναι διαφορετικά μεταξύ τους , άρα δεν είναι μια από τα ίδια.  Είναι κάτι που ξέρω, άρα δεν παίζει η ανασφάλεια του ότι μπαίνω σε νέα χωράφια και είμαι χαμένη. Δουλεύω από σπίτι, έφυγα από τον ασφυκτικό κλοιό της παλιάς μου δουλειάς. 

Και πάλι, δεν. Ούτε τα πρότζεκτ έχω όρεξη να κάνω, ούτε μου βγαίνει να δουλεύω.

Βασικά, δεν θέλω να δουλεύω.  Κοιμάμαι συνέχεια, βαριέμαι να βγαίνω, δεν ανυπομονώ να δω κάποιους φίλους ιδιαίτερα. Αντί αυτού, βλέπω σειρές με ζωές δανεικές ή χαζεύω τα ταβάνια του σπιτιού μου και σκέφτομαι ότι τίποτα από όλα αυτά που ζω δεν μου κάνει.

Όταν δεν νιώθω αχάριστη, νιώθω λυπημένη και παγιδευμένη.

Αυτό που θέλω, είναι ένα, μεγάλο σε διάρκεια, ταξίδι.

Να κάνω μια παύση εδώ στην Κύπρο, να κάνω μια επανεκκίνηση κάπου αλλού. Σε μια άλλη χώρα, που δεν θα την ξέρω αλλά που θα ανακαλύψω. Που οι εικόνες της καθημερινότητας της, θα με "δυσκολεύουν" γιατί θα είναι πολλές και καινούριες και θα πρέπει να προσαρμοστώ σε αυτές. Τουλάχιστον όμως, θα ζοριστώ για κάτι που θα θέλω.

Αυτά σκέφτομαι, με μια τεράστια λύπη και ένα μεγάλο κενό μέσα μου.

Και σε παρακαλώ φίλη/ε αναγνώστη, μην αρχίσεις και εσύ τα γνωστά " καν' το". Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να αφήσω αυτές τις δουλειές, που τις ανέλαβα και που μου πληρώνουν τους λογαριασμούς; Πώς θα ζήσω; Το όνομα που έκτισα σε αυτό το νησί, στον χώρο μου, θα πάει του κώλου, αν ανεύθυνα πως σε όλους, ένα γεια και την κάνω. Και με τι λεφτά;

Και εσύ θες να φύγεις και το σκέφτεσαι, είμαι σίγουρη. Αν όχι, για πάντα, για κάποιους μήνες. Εσύ γιατί δεν το κάνεις; Ε, για αυτούς τους λόγους και εγώ δεν το κάνω.

Μετά σκέφτομαι " ρε συ, μήπως απλά σου λείπει ο έρωτας;". Δεν ξέρω.  Νιώθω εξάλλου ξενέρωτη. Σκέφτομαι ότι η τελευταία φορά που ήθελα κάποιον και έγινε και κάτι, ήταν προ αμνημονεύτων. Τα απωθημένα και οι φαντασιώσεις, δεν μου κάνουν πια. Μεγάλωσα, τα έζησα, τα πέρασα ( και εσύ μαζί μου). Από την άλλη, πάντα μου αρέσαν οι λάθος τύποι. 

Δεν προσπαθώ. Δεν έχω στόχο. Δεν έχω επιθυμίες. 

Δεν φανταζόμουν έτσι τη νέα αυτή αρχή στη ζωή μου...